Noodles en kakkerlakken

(Bij deze een nieuw verhaal, langer dan ooit en helaas nog zonder plaatjes maar die volgen hopelijk snel.)

Het is donderdagochtend en in alle vroegte kijken we nog 1 keer achter ons. Dag trouwe uitzwaaiers. Tot over drie maanden. Hallo China, heb alsjeblieft een beetje genade.

En dan na 10 uur wachten en 14 uur vliegen staan we met trillende benen en brandende ogen op het vliegveld van Hongkong. De vlucht is verlopen zoals gepland maar het hangen in een vliegtuigstoel eist elke keer weer zijn tol. We gaan opzoek naar Hongkong dollars om de treinkaartjes naar het centrum te betalen. Al snel vinden we een pinautomaat dus niet veel later glijden we geruisloos over het spoor richting de toeristische wijk Tsim Sha Tsui.

De straat waar het gasthuis, dat we op het oog hebben, zich bevindt blijkt een brede drukke winkelstraat te zijn. Het eerste dat opvalt is dat Hongkong multicultureler is dan het China dat we twee jaar geleden hebben gezien. Afrikanen, Indiers, Westerlingen en Aziaten bepalen het straatbeeld. Het verkeer dendert in alle richtingen, mensen lopen kriskras door elkaar en wij manoevreren ons richting het juiste gebouw. Onderweg wordt ons van alles aangeboden. Hotel, massage, fake rolex? De vraag 'happy bag?' geeft mij vraagtekens maar wij willen verder. We ruiken de douche, de plek om onze zware tassen te stallen. Ons gasthuis bevindt zich in een zeventien verdiepingen hoog gebouw dat trilt van hitte en bedrijfigheid. Op de onderste verdiepingen bevinden zich winkels van voornamelijk Indiers. Aan sari's, juwelen en souveniers geen gebrek. De hogere verdiepingen herbergen woningen, gasthuizen en allerlei bedrijfjes. Een kledingmaker buigt zich over een pantalon terwijl een kat graait in de afvalresten van zijn lunch. De geuren van garnalen, indiase curry's, en knoflook prikkelen onze neus.

De eigenaresse van het gasthuis waar wij willen slapen is een sjacherijn die ons opzadelt met het op 1 na kleinste kippenhok dat ze te bieden heeft. Zittend op het toilet kunnen we douchen. We vragen ons af of het een luxe is. Wanneer Andy het gordijn opent om naar het uitzicht te kijken ziet hij zijn eigen grijns. Het raam is een spiegel met een gordijn ervoor. Het kan ons weinig schelen. We zijn te moe om nog op zoek te gaan naar een ander slaaplek.

We vullen onze dagen in Hongkong met het struinen door straten en parken. De hitte zorgt ervoor dat de airconditionings overuren maken. Ze draaien en druipen koude druppels die op het warme asfalt verdampen. We bezoeken een aantal markten waaronder een goudvissenmarkt. De felgekleurde vissen zwemmen rondjes in plastic zakken. Een dierenwinkel verkoopt pups en kleine konijnen. Achterin de winkel gaat een hond naar de kapper. In de schappen staat kattenchampagne.

Hongkong is een gelaagde stad. Elke verdieping wordt volledig benut. Onder de grond bevinden zich winkels, kroegen en speelhallen waar voornamelijk jonge jongens zich te buiten gaan aan allerlei computerspellen. In de spelletjesfabrieken knetteren verschillende geluiden uit de computers. Achter in een speelhal staat een wat sullige jongen. Hij stampt houterig op een vierkant plateau. De spelletjeskast blaast muziek uit zijn speakers en geeft de jongen een hoge score voor het ritme van zijn danspasjes.

Ook boven de grond is elke centimeter in gebruik. Hoge kantoorgebouwen, flats met woningen en grote winkelcentra worden omringd door brede wegen. Tunnels en loopbruggen verbinden de afzonderlijke ruimtes. Vooral in de wijk Hongkong Central is dit te zien. Wanneer we op een zondagmiddag met de pont naar deze wijk toe varen gonzen de ondergrondse verbindingen van het geklets. Leunend tegen de muren of slapend onder een paraplu. Overal zitten aziatische vrouwen. Deze voornamelijk filipijnse en malysische vrouwen werken bij de rijkere gezinnen in Hongkong als kinder- of dienstmeisje. In hun vrije uren vullen ze de ondergrondse tunnels en parken met hun geklets en gelach. Omringd door plastic tassen gevuld met nieuwe aanwinsten, een broek of een trui gekocht op 1 van de vele kledingmarkten, delen ze verhalen en ervaringen. Ze zitten op kranten of plastic en spelen een spel of tonen elkaar foto's van hun familie en kinderen. Als wij aan het begin van de vroege avond weer naar de andere kant varen zitten ze er nog. De duizenden vrouwen, ver weg van hun thuis, verdwijnen in de flikkerende lichtjes van de skyline van Hongkong.

Onze dagen in Hongkong vliegen voorbij en ons geld lijkt door de hitte te verdampen. We besluiten te vertrekken om in januari nogmaals de gekte van deze stad te ervaren in een hopelijk iets mildere temperatuur.

We boeken een treinticket naar Guangzhou en vertrekken 's ochtends met een taxi richting het treinstation van Hongkong. De taxichauffeur probeert tijdens het betalen van de rit de prijs te verdubbelen. Andy onderhandelt met de chauffeur terwijl ik snel de grote rugzakken uit de achterbak haal. Het blijkt geen overbodige luxe. Wanneer Andy uit de taxi stapt rijdt de geirriteerde vent met slippende banden en een nog open deur het parkeerterrein af en staan wij iets teveel Hongkongdollars lichter weer met beide benen op de grond. Tot nu toe was iedereen even vriendelijk en behulpzaam. In onze ervaring was Hongkong een toegankelijke en prettige stad. Altijd was er wel iemand te vinden die engels sprak als er verduidelijking nodig was. We hebben het idee dat dat in China wel weer iets anders zal zijn.

Ongeveer drie uur later zijn we officieel in China en staan we op het centraal station van Guangzhou. We hebben geld nodig om treinkaartjes te kopen naar Chengdu, onze volgende bestemming, en besluiten om onze zware rugzakken af te geven bij de bagage opslag. We staan nog geen minuut in de rij of twee dames schuiven langzaam voor ons en duwen hun bagage voor onze neus de balie op. Andy schuifelt geirriteerd heen en weer. De baliemedewerkster snauwt dat ze geen ruimte meer heeft voor bagage. Andy zucht, wacht, kijkt en besluit vervolgens zijn chinese persoonlijkheid in werking te stellen. Hij schuift de tassen van de twee voorpiepende dames iets opzij en trekt onze tassen op de balie. Met een grote grijs kijkt hij de baliemedewerkster aan. 'How much, hoeveel, cuanta cuesta?' De medewerkster geeft geen kik en de twee voorpiepende dames druipen af. Andy volhardt. 'How much?' Zonder onze grote rugzakken en met een glimlach op ons gezicht gaan we een minuut later opzoek naar een pinautomaat.

Onze ervaring tijdens de vorige reis was dat pinnen geen probleem was in China maar deze keer blijkt het lastig. We pinnen vijf keer maar iedere keer worden onze passen geweigerd. Het is warm en we worden zenuwachtig. Op dit moment vindt er in Guangzhou een handelsbeurs plaats. Het centrum van de stad wordt overspoelt door handelaren uit alle windstreken. In deze periode zijn alle hotels volgeboekt. Als we niet op tijd onze treinkaartjes regelen zitten we vast in een stad waar we geen slaapplek meer kunnen regelen en dat is geen prettig vooruitzicht. We versnellen onze pas want in de verte zien we een Bank of China. Gegarandeerd pinplezier, bij deze bank is het ons tot nu toe altijd gelukt. Wanneer we dichterbij komen zien we dat het gebied om het pinautomaat afgezet is. Het apparaat waar wij onze centen uit willen tappen bevindt zich op hetzelfde terrein als de handelsbeurs en die is alleen toegankelijk voor genodigden. Andy probeert de beveiliging er nog van te overtuigen dat we alleen willen pinnen maar de beveiliger kijkt stug voor zich uit. Een wachtend meisje helpt ons nog met vertalen wanneer de man binnensmond nog wat woorden mompelt. Bij het chinese restaurant is een pinautomaat, vertaalt het meisje. Hadden we nu op het winkelcentrum van Hellevoetsluis gestaan dan was het een handige tip, hier in China is het een raadsel.

Uiteindelijk vinden we na een hoop chinese restaurants en een plek om geld te pinnen. Zelfs het kopen van de kaartjes gaat gesmeerd dus nemen we plaats in de overvolle, rokerige wachtkamer van het treinstation en gaan zitten. Al snel vormt zich een publiek van vijf rochelende heren. Spugend en starend houden ze een gedegen onderzoek naar de wachtende, westerse vrouw. Een dame in uniform met een megafoon in haar hand dirigeert de schuifelende reizigers. Haar samen geknepen ogen schieten heen en weer. Op een afstand van nog geen 3 meter blaft ze de menigte toe. De menigte lijkt haar gekrijs niet te horen en sleept zijn tassen stoicijns tussen de rochels door. Wij kijken we en staren naar dit schouwspel en houden een gedegen onderzoek naar de chinese gewoontes.

De rit naar Chengdu duurt 45 uur en we slapen in een coupe met 6 bedden. Onze coupegenoten zijn een oude man in een vergeeld hemd met daaronder een wijde broek, een moeder met haar kleine zoontje van nog geen twee en honderden kakkerlakken varierend in formaat. De bedden ruiken naar zweetsokken en de vloerkleden blijven aan je schoenzolen kleven. Al is dit niet veel anders dan twee jaar geleden ook in de trein is te zien dat China zich blijft ontwikkelen. Werden we de vorige keer geamuseerd met het getetter uit de radio tegenwoordig hebben ze een televisiescherm in elke coupe. De volumeknop ontbreekt dus het geluidsniveau staat op een stand die iedereen kan horen. Hard.

De uren gaan voorbij, de trein gaat van station naar station. We zien de mooiste landschappen. Rijstvelden, puntige heuvels en kronkelende rivieren bepalen het uitzicht. We eten rijst met groente en ondefinieerbaar vlees dat onze magen laat rommelen. 's Nachts rollen we heen en weer in onze bedden op het ritme van het spoor om uiteindelijk gebroken en stinkend naar zweetvoeten, noodles en andere niet te onderscheiden geuren op de stoep te staan van onze nieuwe slaapplek.

Het hostel in Chengdu bevindt zich in een hutong, oftewel een smal straatje vol oude architectonische bouwsels. Helaas voor ons zijn ze de hutong aan het renoveren waardoor het enige gebouw dat overeind staat het hostel is. Het gebouw is sfeervol en we hebben een goede tijd. 1 van de dingen die ik deze keer wil bekijken is het onderzoekscentrum voor Panda's in Chengdu. Ondanks dat het Andy geen ene mallemoer kan schelen weet ik hem toch zover te krijgen om mee te gaan. Maar hierover de volgende keer weer meer....