Nosotros quiremos comprar un auto.

Het is 1 van de eerste dagen in Santiago. De avond is warm en we zitten in de tuin van ons hostel wanneer ik Andy vertel over een idee dat maar door mijn hoofd blijft spoken. Al enige tijd vraag ik me af of het niet een goed plan zou zijn om een auto te kopen voor onze reis door Zuid-Amerika. Het idee is simpel. We kopen een auto in Santiago, rijden door Chili en Argentinie voor ruim drie maanden en verkopen het voertuig uiteindelijk weer in Santiago. Andy reageert voorzichtig maar we besluiten toch wat meer informatie te vinden.

Via internet en een aantal reisgidsen komen we er achter dat als je voor langere tijd door Zuid-Amerika reist het een goede optie is om een auto te kopen. Het huren van een auto is even duur als het kopen van een auto maar wanneer je een auto koopt en verkoopt tegen een goede prijs ben je minder geld kwijt aan het einde van je reis. Het openbaar vervoer is goed geregeld in Chili en Argentinie maar het idee om zelf te stoppen op welke plek dan ook wanneer je maar wil spreekt ons erg aan. De mooiste plekjes gaan in onze gedachten aan ons voorbij. We realiseren ons dat het mis kan gaan. Wat gebeurt er als we een wrak kopen. Wat gebeurt er als we pech krijgen midden in een verlaten gebied. Wat gebeurt er als we de auto in de prak rijden. Wat gebeurt er als de auto gestolen wordt. Met alle voor- en nadelen in ons achterhoofd besluiten we het er toch op te wagen.

Met het kopen van de auto krijgen we hulp van alle kanten. Alex zijn tante en oom gaan opzoek naar een geschikte auto en bieden hun hulp aan bij de administratieve kant van de aankoop. Het adres van de taalschool mogen we gebruiken als postadres voor de belangrijke papieren. Samen met Pablo en Jill spitten we de krant door opzoek naar een geschikte auto. We hebben onze zinnen gezet op een kleine bestelauto waar we in kunnen slapen. Door te kamperen kunnen we een deel van de kosten drukken die we gaan maken met het kopen van de auto.

Wanneer we in de krant geen goede bestelauto kunnen vinden besluiten we samen met Pablo en Jill langs verschillende garages te rijden. Pablo zijn vader is garagehouder geweest in Santiago. Als garagehouder heeft hij veel mensen belazerd. Met de boodschap dat alle kleine garages oplichters zijn bekijken we het aanbod bij een aantal grote garages.

Bij de eerste auto die we bekijken valt er tijdens het openen van de motorkap een onderdeeltje naar beneden. De man biedt een andere auto van zijn ´oom´ aan die hij wel onderhands wil verkopen. Uit beleefdheid lopen we een rondje om de auto, schieten in de lach en rijden snel naar een volgend verkooppunt. De tweede auto ziet er goed uit maar de prijs komt boven ons budget. We bekijken nog een aantal andere auto´s maar komen na het maken van een proefrit tot de conclusie dat we de Fiat Fiorino willen kopen die om de hoek van het hostel verkocht wordt. De garage die de auto verkoopt is een officiele Fiatdealer. We hopen op deze manier de kans te verkleinen dat we belazerd worden.

Inmiddels zijn we al ruim 5 weken in Santiago. Ons verblijf in deze grote stad begint ons zwaar te wegen. De constante herrie, de gele smog die boven de stad hangt en het mislukte verblijf bij ons gastgezin begint zich te wreken. We willen weg, snel.

In gedeeltes pinnen we het geld bij een benzinepomp aan de overkant van het hostel. Het geld leggen we in de kluis maar het geeft ons geen prettig gevoel om zoveel geld contant te hebben. We betalen de auto en spreken af om twee dagen later de auto op te komen halen. De garage belooft de twee versleten voorbanden te vervangen en het laatste papierwerk te regelen. De deal is rond. We hebben een auto. Het enige wat we nu nog moeten doen is wachten.

Het is de dag van ons vertrek uit Santiago. We zijn beide goedgehumeurd en pakken onze spullen in. Inmiddels zijn we van licht bepakte backpackers veranderd in reizigers met overgewicht. Naast onze rugzakken zijn we inmiddels in het bezit van allerlei kookgerei, matjes en dekens zodat we kunnen kamperen. Tenslotte, we hebben een auto dus we hoeven ons geen zorgen meer te maken over dat wat we moeten sjouwen. De auto sjouwt het voor ons.

Om tien uur staan we bij de garage. We zijn een uur later dan afgesproken. Het is onze manier van rekening houden met het Zuid-Amerikaanse temperament van onze autoverkopers. De papieren van de notaris zijn nog niet gearriveerd. Ons wordt gevraagd of we een uur later terug kunnen komen. Wij zijn de slechtste niet en besluiten twee uur later terug te komen. De autoverkopers hebben blijkbaar iets meer tijd nodig dan wij elke keer inschatten. We drinken een koffie in een cafe maar de koffie smaakt ons niet. Andy belt zijn broer maar de verbinding is zo slecht dat we na twee minuten weer buiten staan. We proberen te internetten maar we zijn te ongeduldig. Wat kan wachten toch lang duren.

Het is twaalf uur als we weer op de stoep staan van de garage. Blij en enthousiast kijken we verwachtingsvol naar de verkoper. De papieren zijn er. In gedachten zitten wij al ergens op de snelweg richting zee. De wind verkoelt onze verhitte gezichten. Uit de boxen van de radio klinkt een chileens deuntje. Helaas is er 1 probleem. De nieuwe banden staan nog niet onder de auto. Bovendien is het lunchtijd. Alle monteurs hebben hebben pauze. Als we rond een uur of drie terugkomen dan is alles geregeld. De verkoper belooft het. Dat Zuid-Amerikaanse temperament is iets bijzonders. Konden wij ons maar meer aanpassen aan andere culturen dan waren we nu niet zo opgefokt.

Inmiddels zijn we uitgecheckt bij het hostel. Wanneer we informeren of er nog slaapplaatsen zijn voor de aankomende nacht blijkt het hostel al volgeboekt te zijn. Vertwijfeld kijken we naar onze berg spullen. Hopen dat de auto dadelijk klaar is anders hebben we een hoop gesjouw voor de boeg tijdens het zoeken naar een andere slaapplaats.

Maar na regen komt zonneschijn. Om drie uur bezoeken we weer de garage en is de auto klaar. We kijken blij en verhuizen onze berg spullen naar de achterbak van ons witte ros. De zon schijnt. Het is herfst in Santiago maar het voelt aan als hartje zomer. Zweetdruppeltjes staan op ons voorhoofd. Ik spring als vast voorin terwijl Andy de achterdeur op slot doet. De radio in de auto is oud maar de boxen zijn goed. Terwijl ik opzoek ben naar een leuke zender hoor ik een aantal gefrustreerde kreten van achter de auto. Andy zijn hoofd verschijnt met een boze uitdrukking bij mijn raam. Het achterslot werkt niet. Het is inmiddels vier uur geweest en we moeten nog een verzekering halen bij een kantoortje in een buitenwijk van Santiago. Niet veel later komt er een monteur bij de achterdeur staan. Hij rommelt wat aan het slot, haalt zijn schouders op en wijst naar het kantoortje waar we al zo vaak hebben zitten wachten op verklaringen, antwoorden en het ja-woord. JA, jullie kunnen gaan rijden richting de zee en het Zuiden. Ja, het is tijd dat jullie opzoek gaan naar nieuwe avonturen. JA, JA, JA.

Onze schouders hangen inmiddels naar beneden. Het verkeer van Santiago raast. De smog maakt de strak blauwe lucht geel grijs en onze neuzen en monden droog. Het slot moet gerepareerd worden is de inteligente conclusie van de verkoper.´Maar niet vandaag´, voegt hij er mompelend aan toe. Er worden ons twee oplossingen gegeven. Oplossing nummer 1 duurt anderhalve dag. Oplossing nummer 2 duurt ruim drie dagen. Inmiddels wordt mijn oogwit rood. Het idee van nog een aantal dagen in Santiago maakt mij diep triest. Verschrikt kijkt de receptioniste me aan. Voorzichtig informeert ze of we dan geen hotel meer hebben. Ik krijg geen woorden meer uit mijn mond. Teleurstelling en kwaadheid is een combinatie die zich bij mij uit door een totale stilte. De verkoper, de monteur en de receptioniste praten snel door elkaar terwijl ze zenuwachtig heen en weer lopen. Andy rookt buiten gefrustreerd een sigaret. De monteur verdwijnt naar de garage en komt terug met een fles smeerolie. Hij smeert het slot met olie en niet veel later zijn we onderweg naar het verzekeringskantoor.

De verzekering is snel geregeld. De verkoper is een gladde man die constant dicht bij ons gaat staan. Wanneer wij een stapje van hem vandaan stappen stapt hij snel weer dichterbij. Hij vertelt ons dat hij gescheiden is en dat zijn vrouw nu in zijn huis woont. ´De nadelen van een huwelijk´, zegt hij op doordringende toon. De geur van zijn adem ruikt sterk. We betalen de verzekering en met de boodschap dat we ons nu zonder zorgen te pletter kunnen rijden verlaten we de parkeerplaats. Wanneer we de weg opdraaien komt de man naar buiten gerend. Hij heeft een vistekaartje in zijn hand. Snel duwt hij het door de opening van het raam. Mochten we in de problemen komen dan kunnen we hem altijd bellen. Wanneer we onze verzekeringpolis wat beter bestuderen blijken we ook een taxiverzekering te hebben.

Nadat we een tijdje hebben gereden besluiten we te stoppen bij een benzinepomp zodat we even wat kunnen eten en drinken. De voorruit is vies en Andy sproeit wat water op de voorruit. Wanneer hij de ruitenwisser aanzet maakt deze een stuiptrekking om vervolgens bewegingloos in het midden van de ruit te belanden. We kijken naar de lucht. Gelukkig is er geen regen in zicht. Andy opent de motorkap en duwt tegen de reserveband aan. De band die ons moet redden als we een lekke band hebben is lek. Wanneer we wat spullen uit de achterbak willen pakken werkt de sleutel weer niet mee. Morgen weer een nieuwe dag om ons zelf een potje te gaan zitten schamen omdat we de auto niet beter hebben gecontroleerd. Eerst opzoek naar een slaapplaats.

Het probleem met de ruitenwisser is snel opgelost en ook de reserveband is snel gemaakt. Met de reservesleutel die we hebben bij laten maken krijgen we de achterbak met gemak open. We genieten van de mooie landschappen die aan ons voorbij glijden. Ondanks dat de herfst zijn intreden heeft gedaan is het heerlijk weer. Het is fris maar de zon schijnt. De bladeren zijn rood en geel. Het lijkt alsof het land in vuur en vlam staat. We bezoeken verschillende plaatsjes aan de kust voordat we uiteindelijk in Pichelimu belanden.

De eerste nacht in Pichelimu slapen we op het strand. Onze eerste keer kamperen bevalt ons goed. De bodem van de auto is hard en onze matjes maken geen verschil maar het ruizen van de zee doet ons dit alles vergeten. Een nadeel van wildkamperen is dat je niet kan douchen dus besluiten we opzoek te gaan naar een camping. We vinden een camping aan het strand. De zandweg naar de camping loopt door een dor gebied waar paarden en koeien grazen. Een zwarte hond komt ons tegemoet gerend. De camping heeft 10 plaatsen, 2 wc´s en een koude douch. Wanneer we in het zonnetje zitten te eten komen er een aantal paarden het campingterrein op gelopen. s´Nachts houdt Morro de zwarte hond ons gezelschap. Hij beschermt ons tegen moordlustige konijnen en ander gespuis door schor te blaffen en te grommen. We leven een goed leven tot dat we een keer naar de supermarkt rijden.

Het kustplaatsje Pichelimu heeft 1 asfaltweg en staat bekend om zijn goede golven. Het kleine dorp wordt overspoeld door surfers die opzoek zijn naar de ultieme golf. We zijn bijna bij de supermarkt wanneer ons motorblok hevig begint te rammelen. We stoppen de auto en komen tot de conclusie dat ons motorblok los hangt. Voorzichtig rijden we verder, opzoek naar een garage. De garage is snel gevonden en twee uur later zit de motor weer stevig vast. Onderweg naar de camping komen we er achter dat de uitlaat vreemd klinkt. Hij pruttelt en wanneer we beter kijken blijkt er een gat in de uitlaat te zitten. Het los zitten van het motorblok heeft de uitlaat gescheurd.

De volgende dag bezoeken we wederom de garage en het gat wordt dichtgelast. Andy vertelt de man dat de auto erg veel benzine verbruikt en dat de rook die uit de uitlaat komt praktisch zwart is. De monteur kijkt onder de motorkap en deelt ons mee de bougies te willen vervangen. Als we de volgende dag terugkomen wil hij het probleem voor ons oplossen. De bougies worden vervangen maar onze auto blijft 1 op 8 rijden en de rook die uit de uitlaat komt is nog steeds zwart. Hij vertelt ons dat het probleem bij de lambda sonde zit. Hij kan deze voor ons bestellen. Als we over twee dagen terugkomen dan is het onderdeeltje binnen.

We verhuizen van de camping naar een appartement met uitzicht op zee in het dorp zelf. Elke dag koud douchen is tenslotte geen pretje. De auto staat geparkeerd onder ons balkon. Wat hebben we in vredesnaam gekocht, denken we onzeker, een Fiat Fiorino of een Fiat Fiasco. In de tijd dat we op de reparatie wachten gaan we naar de kapper. Andy zijn haar wordt gemilimeterd en ik vertel de vrouw in mijn beste spaans dat ze er maar af moet halen wat ze denkt dat nodig is. Ik ben in mijn hele leven nog nooit naar een kapper geweest en dat wreekt zich op dit moment. Ik twijfel altijd over wat voor model het beste bij mij zou passen en vraag vervolgens aan mijn moeder of ze de dooie punten uit mijn haar kan knippen. De kapster begint wild te knippen. Lange lokken vallen op de grond. Met geurige mousse brengt zij mijn in laagjes geknipte haar in model. Verdwaasd kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Mijn haar kan niet eens meer in een staartje. Hopen dat het snel weer aangroeit.

Twee dagen later is het onderdeeltje nog niet aangekomen bij de garage. We reageren geirriteerd. Wanneer denkt de monteur dan dat het onderdeeltje binnen is? Santiago staat ons nog vers in het geheugen. Hij verzekerd ons dat we de volgende dag weer kunnen rijden. De man komt zijn belofte na. Hij vervangt de lambda sonde maar het heeft geen effect. Wanneer we naar onze volgende plaats van bestemming rijden rijdt de auto soms 1 op 5. Als we op deze manier door Zuid-Amerika gaan rijden kost het ons klauwen met geld. We komen tot de conclusie dat we naar een officiele Fiat garage moeten gaan om het probleem op te lossen. Al snel vinden we er 1 in een grote plaats aan de kust. Ze voeren een diagnose uit. In een glazen wachthok aanschouwen we hoe onze heilige koe onder handen wordt genomen. Wanneer de monteur flink gas geeft staat heel de garage vol zwarte rook. De andere monteurs lachen. Niet veel later vliegt de lambda sonde die is vervangen in Pichelimu door de lucht. Trots toont de ene monteur het aan een andere monteur. Het ziet er naar uit dat onze sonde in het rariteitenkabinet van de garage terecht gaat komen. Er worden verschillende proefritjes gemaakt en het probleem wordt opgelost.

En nu zitten we in Pucon. De auto rijdt goed en wij zijn al op de meest mooie plekjes geweest. Met onze luie kont hebben we in allerlei verschillende thermen gelegen. We wisselen kamperen af met slapen in lekkere bedden. We hebben door nationale parken gereden waar de sporen van eerdere uitbarstingen van vulkanen duidelijk aanwezig zijn. We zullen vast nog meer obstakels op onze weg tegen komen maar de dingen die we tot nu toe beleeft hebben zijn zo bijzonder dat we absoluut geen spijt hebben van onze aankoop. Chili is een land van melk en honing en we zijn hier voorlopig nog niet uitgekeken.