Lama´s en soaps

Tijdens het begin van onze rondrit door Chili besluiten we een nacht te kamperen in een Nationale Park. Het is verboden om wild te kamperen maar verspreid over het park bevinden zich een aantal simpele kampeerveldjes. De weg zit vol gaten en grote scherpe stenen grijnzen naar onze banden. We rijden niet harder dan twintig en komen na een uur op een verlaten terrein aan. We zijn, zoals verwacht, de enige gasten op de camping. Er is geen warm water dus douchen gaat niet. Gelukkig zijn er wel grote tonnen waar je vuur in mag stoken. De avonden zijn koud dus een kampvuur is niet ongewenst. We sprokkelen hout en maken iets te eten. De zon verdwijnt al snel achter de bergen en de kou doet zijn intrede. In de schemer verschijnen er drie ossen. Grazend schuifelen ze voorbij.

Tijdens het rijden komen we regelmatig ossen tegen. In tweetallen trekken ze zware vrachten over de bergwegen. De overvolle karren zijn met touwen verbonden aan hun horens. Wanneer ze kracht zetten sperren de ossen hun ogen open. Hun pupillen veranderen in kleine zwarte stippen. Lange slierten snot en kwijl hangen aan hun bek. Wanneer de ossen van het pad afwijken worden ze met een stok door de boer de juiste richting op getikt.

Het is de tweede dag in het Nationale Park en we besluiten nog een nacht te blijven. We wandelen langs een meer en komen de boswachter tegen. Hij nodigt ons uit voor een kop koffie. Tegelijkertijd kunnen we betalen voor de entree van het park en het kamperen. Met ons gebrekkige spaans voeren we een klein gesprekje. Sommige delen van het gesprek kan ik niet volgen maar Andy knikt begrijpend dus ik ga er vanuit dat hij wel begrijpt wat de boswachter bedoelt met al zijn vragen. ´Waar gaan jullie morgen naar toe? Hoe laat vertrekken jullie?´ Wanneer we teruglopen naar de auto proberen we samen het gesprek te ontrafelen. We komen tot de conclusie dat de boswachter wil weten hoe laat we de volgende dag vertrekken zodat hij inzicht heeft in de aanwezigheid van mensen in zijn park. Hij wil voorkomen dat er iemand verdwaald in zijn park. Wat een vriendelijke en zorgzame man.

We sprokkelen hout in de omgeving van het meer. De ossen laten zich deze avond niet zien. Onder een heldere sterrenhemel drinken we wiskey bij het kampvuur. Het is zo aangenaam dat we pas laat ons harde en koude bed in de auto induiken.

De volgende morgen gaat onze wekker om acht uur maar de ochtendkou nodigt niet uit om uit bed te gaan. We vallen al snel weer in een diepe slaap. Anderhalf uur later schijnt de zon op de auto en is de ergste koud verdwenen. Bij het openen van de deur reageren we allebei verbaast op de aanwezigheid van een man op het kampeerterrein. ´Nog een backpacker´, mompelt Andy schor. ´Vreemd, hij zal wel op iemand wachten.´ Langzaam komen we op gang en pakken onze spullen in. De zon schijnt op het natte grasveld. Damp stijgt op van de houten tafels en stoelen. De man loopt heen weer over het terrein. Zijn rugzak leunt tegen een boom. Inmiddels beginnen onze hersens ook een beetje op gang te komen. Wat hebben we gisteren precies tegen de boswachter gezegd? Voorzichtig loop ik op de man af. Bij iedere stap vallen er meer puzzelstukjes bij elkaar. De boswachter had gisteren zoveel interesse in onze plaats van bestemming en vertrektijd omdat hij mee wil rijden naar het volgende grote dorp. De man met de rugzak is de boswachter en hij staat al zeker drie kwartier op ons te wachten. We mikken de rest van onze rommel in de achterbak en niet veel later rijden we over de hobbelige dirtroad naar het volgende grote dorp met een boswachter in onze achterbak.

Sindsdien nemen we af en toe lifters mee in onze achterbak. De auto´s zijn duur in Chili en Argentinie. Weinig mensen kunnen zich een auto permiteren. De afstanden tussen de verschillende dorpen zijn groot en bovendien is het openbaar vervoer karig. Op een zaterdagmiddag geven we een lift aan een jongetje van 10. Hij komt net uit school. Wanneer we hem een banaan geven bewaard hij de helft voor thuis. Een andere keer geven we een lift aan een moeder en dochter. Ze zijn met de opbrengst van de oogst onderweg naar een supermarkt. De weg is stoffig en omdat onze achterdeur niet goed sluit komt er veel van het gele stof in de auto terecht. Wanneer we bij de supermarkt aankomen rust er een dunne laag stof op de zwarte haren van moeder en dochter. We schamen ons voor dit ongemak maar als dank voor de lift krijgen we een zak vol kastanjes. Een sjieke oude dame heeft zich netjes opgemaakt voor haar wekelijkse boodschappen. Voorzichtig neemt ze plaats in de bijrijderstoel. De geur van parfum verspreidt zich door de auto. We zetten haar af bij een kruizing waar ze geduldig wacht op een volgende lift.

We zakken steeds zuidelijker en belanden op het eiland Chiloe. Het is al meer dan een week regenachtig maar we besluiten toch de omgeving te gaan verkennen. Grote dreigende wolken hangen boven zee. Regenbuien wisselen elkaar af met zon. Regelmatig verschijnen er regenbogen.

De kust van het eiland is mooi maar we komen er wel achter dat we erg off-season reizen. Zelfs de twee bijzondere pinguin-kolonies die hier aan de kust leven zijn vertrokken naar de oceaan. We lunchen bij een restaurant dat in eerste instantie dicht lijkt. In deze tijd van het jaar lijkt alles permanent gesloten maar wanneer je aanklopt valt er altijd wel wat te regelen.

Aan het einde van de dag besluiten we met een omweg naar terug te rijden naar het hostel waar onze spullen liggen. De weg is niet veel anders dan die in het merengebied. Gaten met plasjes water sieren de weg. We slalommen om de kraters en ontwijken de loslopende koeien en schapen. Af en toe schiet er een hond uit de bosjes die venijnig naar de banden hapt.
Sommige stukken van de weg zijn stijler dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Bovendien is de weg glad door alle regenbuien die de laatste dagen zijn gevallen. ´Wat je naar beneden gaat moet je ook naar boven´, is een tekst die maar door mijn hoofd blijft spoken. We hangen naar voren in onze gordels. De weg is stil en er zijn weinig tekenen van bewoning. Af en toe zien we een glimp van de zee. Het zonlicht glinstert op het water en de lichtbron maakt zich klaar om te verdwijnen. We rijden richting een houten brug. Na de brug verandert de weg in een smal modderpad. Andy stapt uit de auto en loopt en stukje over de weg die naar ons hostel leidt. De weg verandert na een aantal meters in een smalle geul. We hebben geen keus en keren de auto.
Het eerste stijle stuk is geen probleem maar het bij het tweede stuk stranden we een paar meter voor het vlakke gedeelte. De wielen slippen en steentjes vliegen door de lucht. Andy rijdt weer naar beneden en doet nog een poging. De tweede poging is nog rampzaliger. De auto komt niet eens tot de helft van de heuvel. Ik begin me inmiddels zorgen te maken. We kunnen overnachten in de auto want de dekens liggen nog in de achterbak maar al het eten en drinken ligt in het hostel. Misschien kunnen we beter naar het hostel liften en de eigenaar om hulp vragen. Waar zijn toch al die ossen die we constant tegenkomen? Die zouden ons met gemak naar boven trekken.
Andy heeft nog 1 oplossing. Achteruit de berg oprijden. We hebben tenslotte voorwiel-aandrijving. Wanneer we de auto omdraaien kan dit in ons voordeel zijn. Ik bekijk de heuvel nog een keer. Hij lijkt steeds stijler te worden. Andy draait de auto voor de laatste poging. Hij start de auto en rijdt in 1 keer de berg op. Nu weten we voor de volgende keer hoe we een te stijle heuvel op moeten rijden. Achteruit. Niet veel later rijden we het terrein van het hostel op. s´Avonds slapen we met een volle maag in een heerlijk warm en zacht bed met de Fiat onder ons raam.

We bekijken verschillende plaatsen en dorpen. De auto rijdt goed en we zakken steeds verder af naar het zuiden. Vanaf een dorp in Chili maken we een mooie overtocht over een meer richting de Argentijnse grens. Ons reis verloopt voorspoedig en we beginnen ons bijna te vervelen. Al snel maakt onze Fiat daar een einde aan.

Het weer zit al een tijdje tegen. In de lage gedeeltes regent het constant en in de hogere gedeeltes valt de eerste sneeuw. We bevinden ons op de route Austral. We willen eerst nog een stukje noordelijk rijden maar de sneeuw op de weg is zo hoog dat we besluiten om te keren zodat we op de niet veel drukkere zuidelijke route terecht komen. Het grootste gedeelte van de weg loopt door de dalen zodat we weinig last hebben van de sneeuw. Het is aan het einde van de dag wanneer we een grote groep gieren zien. Aan de kant van de weg ligt een dood paard. De buik van het dier is volledig verdwenen. De aasvreters bekijken ons nieuwsgierig en wachten geduldig op ons vertrek zodat ze zich weer op het paard kunnen storten. Een klein bruin hondje zit bibberend in de struiken naast het paard. We vervolgen onze weg en 5 kilometers voor het dorp waar we willen slapen valt onze auto stil. Wanneer Andy de Fiat probeert te herstarten doet hij helemaal niks, nakkes, nada.
We stappen uit en kijken om ons heen. Andy opent de motorkap en stil kijken we naar de inhoud van onze heilige koe. De vogels fluiten en het is windstil. In de verte horen we een auto. Schaapachtig en overrompeld door wat ons zojuist is overkomen kijken we naar de bestuurder. Alsof hij het antwoord weet op de vraag waarom ons ros er zo plotseling mee stopt. De auto remt en de bestuurder biedt ons aan om de auto naar de garage te slepen. Tien minuten nadat onze auto besloot zijn voornaamste taak uit te voeren, staan we bij een garage. Geluk bij een ongeluk, zullen we dan maar denken.

De garage kan ons die avond niet meer helpen. Het dorp waar we terecht gekomen zijn is niet groot. Gelukkig zijn er een aantal hospedajes waar we kunnen slapen. We laten de auto achter bij de garage en pakken onze rugzakken. Langzaam begint het voor de duizendste keer te regenen.

De volgende morgen staan we om negen uur weer op de stoep van de garage. De man controleert de auto. Met een sigaret in zijn mond buigt hij zich over de motorkap. De rook kringelt langzaam omhoog. Hij krabt in zijn haar en komt tot de conclusie dat hij de auto niet kan repareren. De auto zal gesleept moeten worden naar de dichtsbijzijnde grote plaats. Coyhaique ligt ongeveer 300 kilometer verderop. De moed zakt ons in de schoenen. We bellen onze verzekering en de telefoniste meldt ons dat het een speciaal weekend is. Van vrijdag tot maandag wordt er niet gewerkt. Laat het nou net donderdag zijn. Gelukkig kan de auto wel op vrijdag gesleept worden. Bovendien rijdt er die dag ook een bus. We kopen een kaartje voor de bus en hangen voor de televisie. In Chili zijn ze gek op soaps. Onze tv heeft 3 netten. Op zender nummer 1 speelt een soap over middelbare scholieren gespeelt door acteurs van minstens dertig. Erg overtuigend. Op net nummer 2 speelt een soap over de jaren 1800. De vrouwen dragen jurken waar hun borsten net niet uitvallen. De mannen schieten elkaar overhoop. Liefde en bedrog worden ons om de ogen gegooid. Op het laatste net speelt een nieuwe soap. Es Cool. Nou, dat is het niet.

Het is tien uur s´ochtends en we wachten op de bus. De auto wordt om 12 uur opgehaald. Eigenlijk vinden we het wel jammer dat we niet kunnen aanschouwen hoe de auto weggevoerd wordt. Maar de verveling die het regenachtige dorp uitstraald heeft ons doen besluiten om zo snel mogelijk weg te vluchten. De tijd kruipt voorbij en nergens is een spoor te bekennen van andere reizigers. Na een uur stopt er een auto. Een vrouw stapt uit en kijkt ons verbaast aan. De bus gaat pas om 12 uur, weet ze ons te melden. De kaartjesverkoopster vertelde ons dat we er om tien uur moesten zijn en op een kopie bij het busstation staat ook deze vertrektijd vermeld. We informeren bij een winkel. De verkoper vertelt ons dat de bus om 1 uur vertrekt. Wanneer we terug zijn bij de hospedaje waar we hebben geslapen vertelt de eigenaresse ons dat de bus om 2 uur vertrekt. We besluiten te wachten bij het haardvuur van het restaurant van ons gasthuis. De vader van de eigenaresse is een oude man. Zijn hele lichaam piept en kreunt wanneer hij heen en weer schuifelt. Uh, uh, uh, uh, is zijn commentaar op onze aanwezigheid. De zoon van de eigenaresse hangt voor de televisie. Er speelt weer een soap. De telefoon gaat en wanneer de eigenaresse antwoord kijkt ze naar ons. ´Mañana.´ Of te wel. Morgen. Door het slechte weer heeft de bus vertraging. We verhuizen onze tas weer naar kamer nummer 19. We aanschouwen hoe onze auto weggetakeld wordt. Gelukkig is het weer een beetje opgeklaard zodat we daarna wat kunnen wandelen. We worden tijdens onze wandeling vergezeld door een hond en achterna gezeten door een lama. Het leven is zo slecht nog niet.

Op zaterdagmorgen vertrekt de bus op tijd. Wanneer we door een fjord rijden zien we de rugvinnen van dolfijnen boven het water uitsteken. Negen uur later komen we aan in Coyhaique. Helaas regent het dus we zoeken snel beschutting in een hostel. Nog drie nachtjes slapen en dan weten we meer.

Inmiddels is het dinsdag. Vanochtend zijn we naar de garage geweest. Over een paar uur horen we wat de schade is en wanneer we onze reis weer kunnen voortzetten.