Santiago de Chili

We zijn inmiddels al meer dan een maand in Chili. De tijd is snel gegaan en ik heb jullie verwaarloosd. Mijn excuses.

De eerste dag van ons verblijf in Santiago zijn we begonnen met het zoeken naar een taalschool. Omdat we een lange tijd in Zuid-Amerika verblijven willen we spaans leren. We bekijken wat flyers in het hostel en al snel hebben we een taalschool gevonden in een leuke buurt. De wijk heet Barrio Brasil en er zijn veel kroegjes en eettentjes. Het is een wijk waar veel studenten en kunstenaars wonen en we voelen ons meteen thuis. De cursus spaans duurt een maand en tijdens het studeren verblijven we bij een Chileens gastgezin. Op die manier hopen we wat meer over de Chileense cultuur te weten te komen. We kunnen nog dezelfde dag gaan kijken bij het huis waar we de komende maand gaan verblijven.

Voor het eerst nemen we de metro in deze inmense stad. Aangezien we ons zelf niet informeren verdwalen we genadeloos. Het metrostation blijkt uit verschillende ondergrondse verdiepingen te bestaan. Elke lijn bevindt zich op een andere verdieping. Na een aantal keren te zijn overgestapt bereiken we toch het juiste station in het midden van het centrum. Het kaartje dat de taalschool ons heeft meegeven is niet duidelijk dus we vragen de weg. Een taxichauffeur stuurt ons wild gebarend richting het zuiden en een zakenvrouw stuurt ons streng richting het noorden. Na twintig minuten te hebben rondgedwaald op de adviezen van verschillende Chilenen vinden we uiteindelijk toch de flat waar we moeten zijn.

De flat is groen en heeft een kleine supermarkt die op instorten staat aan zijn voet. Een vrouw met een dikke buik en een te kort rokje wacht voorover gebogen verveeld op klanten. We nemen de lift naar de 21ste verdieping.
De gang is donker maar het kost ons geen moeite om het appartement te vinden. Ons gastgezin bestaat uit moeder Elizabeth en dochter Javiera. Het huis is klein en er staan weinig spullen. De kussens van de bank zijn zo hoog opgeklopt dat je er niet op durft te zitten. Aan de gele muur hangt een geschilderd portret van Javiera toen ze een peuter was. Het uitzicht uit het appartement is overweldigend. In de verte liggen de besneeuwde bergtoppen van de Andes en aan onze voeten zindert de stad.
Elizabeth draagt een mintgroen pak. Ze heeft een vol bos rood geverfd haar en een stralende lach. Haar dertienjarige dochter draagt een blauw schooluniform. Ze groet ons op chileens wijze met een zoen in de lucht. Moeder en dochter zijn vrolijk en vriendelijk. Vanuit onze slaapkamer hebben we mooi uitzicht. Onze eerste indruk is goed.

Tijdens de eerste dagen van ons verblijf in het appartement komen we er achter dat we niet de enige zijn die gebruik maken van de voorzienigen van het huis. Wanneer we in de middag thuis komen van spaanse les komen er geluiden uit de kamer van de dochter. De slaapkamerdeur staat op een kier. We gleuren naar binnen. Op het bed zitten twee personen. Ze kijken televisie. Zonder dat we weten wie het zijn ploffen we op ons bed. De spaanse les heeft ons uitgeput en al snel vallen we in een diepe slaap. Wanneer we weer wakker worden zijn de personen verdwenen en beginnen wij aan ons huiswerk.

De volgende middag staat er een vrouw in de keuken. De geur van warm eten vult het huis. Het blijkt de zus van Elizabeth te zijn. Zij en haar man eten hun lunch in het appartement terwijl ze televisie kijken. Het raadsel van de twee mysterieuze personen in de slaapkamer is opgelost. Niet veel later worden we met een volgend raadsel geconfronteerd.

Een aantal dagen later zitten we in onze benauwde slaapkamer. De zon schijnt van ´s ochtends tot ´s avonds in onze stulp naar binnen. De dikke blauwe gordijnen kunnen de warmte niet tegen houden. Onder ons raam scheuren de gele stadsbussen door de straat. Deze bussen worden ook wel micro´s genoemd en het zijn regelrechte moordmachines. Ze geven gas in de bocht en halen elkaar met zorgwekkende snelheden in. Grote bruine wolken komen uit de uitlaten. Onze neuzen zitten vol bruin snot. Een onbekende jongeman komt het appartement binnen. Hij draagt een volle weekendtas. Nadat hij ons groet sluit hij zichzelf op in de slaapkamer van Elizabeth. Wij kijken nergens meer van op maar zijn wederom nieuwsgierig.

Elizabeth verzorgt het ontbijt en het avondeten. Het ontbijt bestaat uit brood van een week oud, beleg en een kop thee of koffie. Het brood wordt opgewarmd in de magnetron. Het avondeten bestaat uit vlees. Veel vlees. In de tijd dat we bij Elizabeth verblijven verschalken we een hele kinderboederij. Naast het vlees krijgen we beide wat rijst of aardappelpuree. Als groente eten we ieder een halve tomaat. Ons vitaminepeil daalt schrikbarend. Wanneer Elizabeth vraagt of we deze chileense lekkernijen lekker vinden knikken we beide vol overtuiging ja. De waarheid vertellen is niet altijd even makkelijk. Vooral niet in het spaans.

De cursus verloopt voorspoedig. We hebben drie verschillende leraressen en Sonja is onze favoriet. Ze beheert samen met haar man de taalschool en geeft daarnaast les. In de ochtend drinkt ze minstens een liter koffie. Ze is 1 bonk energie. Ze spuugt, stampt en lacht en tijdens dit alles weet ze ons veel te leren.
Onze klasgenoten zijn divers. Wanneer we niet studeren in het park of op onze kamer ondernemen we iets met onze medestudenten. Hanna is de jongste van het stel. Ze is 17 maar gaat ons allen voorbij als het om leren gaat. Ru komt uit China. Haar ouders hebben een restaurant in Santiago. Ze verlangt terug naar haar geboorteland en vertelt ons vaak hoe jalours ze op onze levenstijl is. We bezoeken het huis van Alex zijn familie en aanschouwen het gefortuneerde leven in Chili. We spelen pool en koelen af in het zwembad.
Samen met Alex en Elizabeth, die een cursus spaans voor gevorderde volgt, rijden we naar de bergen. Na 59 haarspeldbochten heen en 59 haarspeldbochten terug zie ik wit van de misselijkheid maar het chileense landschap is schitterend en daar moet je soms wat voor over hebben. We ontdekken het nachtleven van Santiago samen met David, Jill en Pablo en we komen tijd te kort.

Uiteindelijk ontdekken we wie de jongen met de weekendtas is. Hij blijkt ook een huurder te zijn. Doordeweeks slaapt hij in Santiago en in het weekend reist hij naar huis. Aangezien er maar drie slaapkamers in het appartement zijn betekent dat dat moeder en dochter op 1 kamer slapen. In een eenpersoonsbed. Niet veel later begint ons verblijf bij het chileense gastgezin scheurtjes te vertonen.

Onze verwachting van een gastgezin was dat je tijdens je verblijf veel spaans zou oefenen. Helaas kampt Elizabeth met buikpijn. Ze praat weinig met ons. Tijdens het ontbijt en het avondeten zitten we vaak met zijn tweeen aan tafel. Wanneer Elizabeth wel de moeite neemt om met ons mee te eten stranden onze pogingen voor een geprek in stiltes. We hebben het gevoel dat we onze gastvrouw in de weg zitten en sluiten ons op in onze kamer en proberen te studeren. We slapen slecht en worden onrustig. Na drie weken houden we het niet meer uit en pakken we onze spullen. We verhuizen naar een hostel.

Tijdens ons verblijf in het hostel studeren we niet veel meer. Er is teveel afleiding. We sluiten de cursus af met een bijeenkomst van alle studenten van de taalschool inclusief een groep verlegen nonnen uit Azie. De nonnen zingen en wij eten, drinken en vieren het einde van onze tijd met onze medestudenten.

Inmiddels zijn we een week verder. We zijn bezig geweest met het kopen van een auto maar dat is een heel ander verhaal. Dat avontuur houden jullie tegoed. Voor nu moeten jullie het even doen met dit warrige verslag en de foto´s.