Laatste bericht

Het verslag van het laatste deel van de reis heeft op zich laten wachten. We zijn inmiddels alweer ruim zes weken thuis. Voor diegene die nog zin heeft om te lezen, een laatste bericht en anders zeggen de foto's genoeg.

Het is de ochtend nadat onze auto naar de garage is geweest. Buiten is het grijs. Regendruppels landen zachtjes op de straten van het saaie plaatsje waar we al een aantal dagen verblijven. We zijn opgewekt omdat we weer kunnen gaan rijden. De garage heeft ons goed geholpen. Na het ontbijt leggen we onze bagage in de achterbak. Ontspannen en uitgerust stappen we in onze Fiat. Helaas geeft de auto geen kik wanneer Andy de sleutel in het contact steekt. Onze schouders gaan hangen. Stil zitten we naast elkaar. We stappen uit de auto en wandelen in de motregen naar de garage. De monteur is behulpzaam en sleept ons brik met een jeep van het hotel weer terug naar de werkplaats. Een kleine ingreep is nodig om de auto te laten starten. Andy krijgt een spoedcursus EHBO voor auto's. 's Middags rijden we, een stuk minder ontspannen, richting het zuiden.

De route die voor ons ligt bevindt zich in een schaars bewoond gebied. Onze angst is dat de auto stil valt op deze afgelegen route. Tegelijkertijd maakt het de reis spannender. Mochten we weer met pech aan de kant van de weg komen te staan dan hebben we in ieder geval genoeg eten en drinken bij ons. Tot nu toe hebben we voor elke situatie een oplossing gevonden.

Aan het einde van de dag belanden we in een klein dorp aan een meer. We huren een vakantiehuisje bij de supermarkt. Buiten is het guur. De regen slaat tegen de dunne wanden van ons onderkomen. Andy gooit hout in de open haard. Al snel loopt de temperatuur in de woonkamer op tot tropisch. Tegen het einde van de avond is onze hout voorraad uitgeput. We duiken ons bed in.

De volgende ochtend kruipen we moeizaam uit een diepe kuil in het bed. De krater in het matras is het nalatenschap van de vele gasten die ons voor zijn geweest. We drinken wat koffie en komen er al snel achter dat we nog niet van onze auto problemen af zijn. Bij het wegrijden klinkt er een snerpend geluid. Het gaat door merg en been. Het lijkt alsof we een stuk metaal mee slepen. Aan de buitenkant is niks te zien. In de stromende regen gaan we opzoek naar een garage. We vinden iemand die ons kan helpen. Deze monteur repareert auto's in een schuur naast zijn huis. Een klein wit hondje laat jankend weten dat hij naar binnen wil. Onder een geparkeerde auto zoekt een ander hond naar beschutting. Een koude gure wind blaast door de schuur. Tijdens het maken van een proefrit laat het geluid niet van zich horen. De monteur besluit dat het een steentje tussen de remschijven geweest moet zijn. Niks aan de hand, meldt hij vermoeid. Wanneer we de schuur al rijdend achter ons laten horen we een zacht schurend metaal geluid. We leggen ons er bij neer en zien wel waar ons 'schip' strandt. Niet veel later beginnen we aan de mooiste route van Chili en Argentinie.

Het begin van de route loopt als een achtbaan langs een immens meer. In de verte zien we flamingo's. Van Chili steken we de grens over naar Argentinie waar de Route Austral overgaat in route 40. Een verlaten en uitgestrekt landschap glijdt aan ons voorbij. Op sommige stukken rijden we niet harder dan 30 kilometer per uur. De kwaliteit van de weg veranderd van slecht naar slechter. Lama's die op herten lijken grazen langs de kant van de weg. Struisvogels steken hun koppen de lucht in bij het horen van onze motor. Een gordeldier snelt het gras in wanneer we hem proberen te fotograferen.

We slapen in een dorp met nog geen 20 inwoners. Het volgende dorp is meer dan 130 kilometer verderop. We wandelen in de namiddagzon door het kleine plaatsje. Bij een huis hangen poten van een hert te drogen in de zon. Over het veld verspreid liggen schapenvachten en skeletten. In de schemer beklimmen we een heuvel naast het hotel. In de verte zien we de uitgestrektheid van de wereld.

1 van de dingen die we graag willen bezoeken in Argentinie is de Perito Moreno gletsjer. Het is een heldere dag. We rijden over het bospad van het nationale park richting het natuurspektakel en weten niet wat we moeten verwachten. En dan verschijnt in de verte het mooiste natuurverschijnsel wat we ooit in het echt hebben mogen zien. Tussen de bergen ligt een stralend blauwe gletsjer. Wanneer we dichterbij komen horen we hoe het ijs piept en kreunt. Stukken ijs vallen naar beneden en belanden met een hoop kabaal in het meer. Het is met geen woorden te beschrijven. Bij een informatiebord is te zien hoe snel de gletsjer smelt. Ook hier heeft het warmer worden van de aarde zijn effect.

Na vele kilometers te hebben afgelegd komen we uiteindelijk aan op het meest zuidelijk puntje dat voor ons mogelijk is. In deze plaats Ushuaia belanden we in een leuk hostel . Het is een aangename afwisseling op de saaie hotels die we de laatste tijd als slaapplaats hebben gebruikt. We ontmoeten een aantal andere reizigers met wie we een rondvlucht maken boven het gebied. De piloot van het vliegtuig stelt zich voor. Op zijn gezicht siert een enorm litteken. Ik vraag me af of hij onlangs neergestort is met zijn vliegtuig maar ik verdrijf die gedachte snel. We nemen plaats in de gemotoriseerde vogel. Hij start niet. De piloot probeert het nog een keer maar het vliegtuig geeft geen kik. Een misselijkmakend gevoel vult mijn buik. Voor mij hoeft dat vliegen niet meer. Mensen zijn tenslotte niet gemaakt om te vliegen anders had onze schepper wel vleugels op onze rug gemonteerd. Bij de derde poging begint de motor dan toch te draaien en stijgen we op. Een adembenemend mooi landschap glijdt onder ons voorbij. Na een uur sta ik trillend en misselijk weer met beide benen op de grond. We zijn weer een hele bijzondere ervaring rijker.

We verlaten Ushuaia trekken weer richting het noorden. We hebben besloten om het grootste gedeelte van de terugreis af te leggen per veerboot. We vertrouwen de auto niet meer. De rem sist, de ruitenwisser weigert zijn werk te doen tijdens sneeuwbuien en het metaalachtige geluid bij de achterwielen laat ook regelmatig van zich horen. Bovendien willen we nog heel graag naar Buenos Aires. Zonder auto. Het is dus tijd geworden om terug te gaan naar Santiago.

De veerboot van Puerto Natales naar Puerto Montt vertrekt 's ochtends vroeg. De avond voor vertrek rijdt de bemanning de auto op het dek en checken wij in. De parkeerplaats naast het schip staat vol met containers. De nacht verloopt onrustig aangezien het schip geladen wordt. In de verte horen we het geloei van koeien. De volgende ochtend zien we waarom. Het hele dek staat vol met vee in containers. Ze zijn op weg naar het slachthuis. Er is een duidelijk verschil te zien tussen de boeren met respect en de boeren zonder respect. In een aantal containers hebben de dieren de ruimte om te liggen bovendien krijgen ze regelmatig voer en water. Bij andere ladingen staan de dieren op 1 gestapeld. De koeien zijn mager en zien er slecht uit. Tijdens de derde dag worden er een aantal kalfjes de reling over gekieperd. Ze zijn ingestort en plat getrapt door het andere vee en krijgen een enkeltje naar de eeuwige grasvelden. De geur van stront en pis wordt naarmate de dagen vorderen steeds sterker. We varen door de mooiste fjorden, we aanschouwen schitterende sterrenhemels maar echt genieten kunnen we niet.

Van Puerto Montt rijden we in 1 dag naar Santiago. In Santiago proberen we de auto zo snel mogelijk te verkopen maar het loopt allemaal niet zo soepel als we hadden gehoopt. We rijden langs verschillende dealers en bieden de auto aan. De prijs die de dealers ons geven valt tegen. We besluiten ook langs de garage te gaan waar we de auto hebben gekocht. Deze garage biedt ons de hoogste prijs. In eerste instantie twijfelen we maar uiteindelijk hakken we de knoop door. We willen naar huis. Het idee dat we dadelijk onze familie en vrienden gaan zien maakt ons onrustig.

Wederom speelt de garage met ons geduld. Net als bij de aankoop van de FIAT worden we weer op de proef gesteld. Er wordt een koopcontract opgemaakt en we worden gevraagd om een week later terug te komen met de auto. Een week later bezoeken we de garage om onze cheque op te halen. Het geld is er niet. De baas heeft zijn handtekening nog niet onder het contract gezet, is het argument. Wel weet de vrouw nog een adresje waar we de auto dezelfde dag nog kunnen verkopen. Bovendien zijn we dan meteen in het bezit van ons geld. Handje contantje. Slechts voor 300 euro minder dan afgesproken! We reageren geirriteerd en vertellen haar dat we wel wachten tot de baas zijn handtekening heeft gezet. Ze mompelt en verteld ons dat de baas pas 5 dagen later weer op zijn werk is. Het zijn tenslotte feestdagen. Ze tikt op de kalender. Inmiddels beginnen we te twijfelen. Willen ze de auto echt wel kopen? Ze hebben tenslotte niet eens een proefrit gemaakt. We besluiten toch geduldig 5 dagen te wachten maar we maken ons zorgen. Na vijf dagen bezoeken we weer de garage. De cheque is nog steeds niet in het bezit van de dame. Hij ligt nog op het hoofdkantoor. Door een garagemedewerker worden we afgezet bij het hoofdkantoor. De rit lijkt eeuwig te duren maar uiteindelijk zijn we dan toch in het bezit van ons geld. We kunnen het bijna niet geloven. Nog even genieten in Buenos Aires en dan gaan we naar huis!

In Buenos Aires komen we helemaal bij van alle spanningen. De stad bruist en we genieten. We slenteren door de straten en belanden in de leukste kroegjes en restaurantjes. Maar aan alles komt een einde. We zijn inmiddels al weer geruime tijd thuis. We genieten van het weerzien met onze familie en vrienden en we dromen alweer van een volgende keer....met de trein de zijde-route afleggen, terug naar China, drie maanden naar Japan.........