Zhengzhou, Chongqing en Yichang

De dag na onze negen uur durende treinreis verlangen we naar rust. We zijn net wakker maar nog niet helemaal uitgeslapen. Achter ons hotel is een park waar we een wandeling maken. Verspreid over het park staan allerlei vervallen kermisattracties. De Chinezen groeten ons graag in het engels. Vaak worden we achtervolgd door een spoor van 'hello's'. Wij groeten terug. We worden ingehaald door een groepje jonge Chinezen. Ze willen met ons op de foto. Wij stemmen toe. Het groepje van vijf schaart zich om ons heen. Omstanders zien het en willen ook meedoen. Al gauw staan er twintig mensen om ons heen. Gestructureerd staat iedereen in een juiste houding. De foto wordt gemaakt. Vijf minuten later is de groep verdwenen en staan we weer met zijn tweeen tussen de lege attracties.

We zijn inmiddels alweer een paar dagen in Zhengzhou en lopen door een brede winkelstraat. In deze winkelstraat is een kantoor waar je treinkaartjes kan halen. Wij willen de volgende dag naar Chongqing en besluiten alvast onze kaartjes te halen. Het is zondag en druk op straat. Kleine kraampjes staan verspreid over de stoep. Fel gekleurde ballonnen, sokken en andere waren worden aangeboden. Uit de winkels komt muziek. Luidspeakers schreeuwen reclame boodschappen. Verkoopsters staan bij de deur en proberen de winkelende massa naar binnen te krijgen. Bij een lantaarnpaal zit een groepje van zes straatkinderen. Wanneer ze ons zien springen ze op. De jongste is een meisje van drie, de oudste is een jongen van dertien. In hun hand hebben ze een plastic bedelbakje. De kinderen versperren ons de weg. Het geven van geld aan deze kinderen wordt afgeraden. Het geld gaat niet naar de kinderen maar naar een 'pooier'. Deze pooiers geven de kinderen soms drugs zodat ze het bedelen langer volhouden. Wanneer je iets wil geven aan deze kinderen is eten de beste oplossing. Iets wat we ook regelmatig doen. Deze keer hebben we niks bij ons dus lopen we door. Twee jongens nemen het voortouw en hangen aan onze jassen. Wanneer dit niet helpt pakken ze onze benen. Hun wangen zijn rood van het straatleven. De kleren die ze dragen zijn vies. In het Chinees praten ze tegen ons en houden hun bakje omhoog. Als je deze kinderen ziet kan je maar een ding denken. Wat een ontzettende klotewereld.

De treinreis van Zhenghzou naar Chongqing duurt vijfentwintig uur dus we slapen in de trein. In onze coupe bevinden zich zes bedden. Wij slapen op de twee laagste bedden. Naarmate de trein verder rijdt veranderd het landschap. Heuvels worden bergen. Er is meer groen. Een boer laat zijn geiten grazen. Een vogel balanceert op een elektriciteitsdraad. Het is rustig in onze wagon en de reis verloopt voorspoedig. Rond tien uur is het tijd om te gaan slapen. De conducteur is een kleine norse man. Zijn onderlip steekt iets naar voren. Zijn hoofd lijkt te groot voor zijn lichaam. Hij veegt de vloer aan en sluit de gordijnen. Een gordijn is langer dan de rest. De man gromt, pakt een mes en snijdt het gordijn gelijk. Tevreden doet hij het licht uit.

In Chongqing is het mistig. Het is een vuile stad. Alles lijkt onder een dun laagje stof te liggen. De Yangtze rivier kronkelt door het centrum. Aan de zuidoever wordt druk gebouwd. Restaurants hebben sinds kort hun deuren geopend. De boulevard wordt opgeknapt. Mensen wandelen langs de rivier. Nieuwe appartementen wachten op hun aankomende bewoners. De noordoever ligt er verlaten bij. De meeste gebouwen staan leeg of zijn al gesloopt. Af en toe is er een teken van leven te zien. Was die hangt te drogen of groente die verbouwd wordt.

Het is zaterdag en we hebben trek in bier. We gaan opzoek naar een leuke bar. De eerste kroeg is bijna leeg. De tweede kroeg is niet veel voller. Drie tafels zijn bezet. Er wordt gedobbeld en gedronken. Een man en een vrouw betreden het podium in het midden van de kroeg. De man zingt. Zijn vriendin doet een poging maar geeft het op. Om haar slechte zang te compenseren maakt ze een dansje.
De volgende kroeg is een Ierse pub. We worden uitgenodigd door een groepje studenten. Ze kijken scheel van de drank. Een zangeres wordt begeleid door een jongen met een keyboard. Ze zwaait constant naar haar publiek en spreekt ons in het engels toe. De groep studenten wil de polonaise lopen. Andy doet vrolijk mee. Ik druk mijn snor. Een student trekt zijn schoenen uit en zwaait met zijn schoeisel door de lucht. Er wordt gedanst, gezongen en gedronken. Wanneer we even niet kijken is de groep studenten van de aardbodem verdwenen.

Vanaf Chongqing nemen we de boot naar Yichang. Omdat China een enorm energie tekort heeft wordt er een grote dam gebouwd in de Yangtze rivier. Sinds de bouw van de Three Gorges Dam is er veel veranderd in de provincie waar wij ons nu bevinden. Steden en dorpen zijn onder water verdwenen. Sommige steden zijn hoger op de berg herbouwd. Natuur en cultureel erfgoed is door de grote vraag naar energie verloren gegaan. Miljoenen mensen hebben ergens anders onderdak moeten zoeken. Onze boot vaart door de sluizen van deze dam. Om acht uur 's avonds gaan we aan boord. We hebben drie nachten varen voor de boeg.

Onze hut delen we met vier Chineese mannen. Een van de mannen draagt een hele sterke, vieze lichaamsgeur bij zich. In de hut bevindt zich een 'badkamer'. Het toilet is een stinkend gat in de vloer. De douche hangt boven het gat. Wij hebben allebei een bovenbed. Wanneer je op je bed zit, zit je klem tussen je matras en het plafond. De televisie staat aan. Op zijn hoogste volume. 's Nachts is het warm in de kamer. De ramen zijn dicht. Boven ons hoofd hangt een walm van knoflook en lichaamsgeur. We slapen slecht. Ratten eten de etensresten van onze kamergenoten op. De plastic verpakkingen kraken onder hun pootjes. Om half zes 's ochtends wordt er op onze deur gebonkt. De centrale radio gaat op zijn hardst. Saxofoonmuziek wekt iedereen uit zijn slaap. Onze kamergenoten gaan een voor een naar het toilet. De kamer ruikt naar poep en urine. Instant noodles worden te voorschijn gehaald. Slurpend worden ze naar binnen gewerkt. Wij vluchten de hut uit. Op de boot is geen verwarming. Iedereen loopt in zijn jas door de openbare ruimtes. Bijna nergens staan stoelen.

De eerste excursie gaat van start. Het is zeven uur 's ochtends en donker. Deze excursie is naar een tempel. Wij besluiten niet naar de tempel te gaan. De stad waar de tempel zich bevindt heeft onze interesse gewekt. Het is een spookstad. Wanneer het waterpeil op zijn hoogst is verdwijnt deze stad onder water. Vandaar dat er druk gesloopt wordt. De stad is herbouwd aan de andere kant van de rivier. Toch wordt er tussen de ruines nog geleefd. Langzaam komt de spookstad tot leven. Kraampjes met eten worden klaar gezet. Kinderen wandelen naar school. In de verte hoor je de geluiden van hamers die beton stuk slaan.

Aan boord zitten we niet graag in onze hut. De televisie staat constant aan. Onze kamergenoten lijken doof. De ruimte staat blauw van de sigarettenrook. We zwerven door de publieke ruimtes en blauwbekken van de kou. Het landschap is mooi. De herfst geeft het landschap een rode gloed. Schepen met volgepakte vrachtwagens varen stroomopwaarts. Afval drijft als confetti in het water. We ontmoeten twee Nieuw Zeelanders, een Fransman en een Engels sprekende Chinees. Samen eten we in het restaurant van de boot. De Chinees vertelt ons over de wrede eetgewoontes van China. Levende apen waar de gulzigaards de hersens uitlepelen. Ezels die levend aan gort worden gesneden omdat de mensen van vers eten houden. Ganzen die sojasaus te drinken krijgen zodat de ingewanden goed smaken. Om ze extra dorstig te maken worden de ganzen op een warme kookplaat gezet. Op deze manier worden de poten ook extra knapperig.

De laatste nacht varen we door de sluizen van de dam. Het slechte slapen eist zijn tol. We zijn te moe om alle vijf sluizen te bekijken. We aanschouwen de eerste sluis en kruipen uitgeput in bed. Om drie uur 's nachts wordt er op de deur gebonkt. We moeten onze sleutels van de kamer inleveren. Om half zes speelt de radio weer saxofoonmuziek. Een half uur later staan wij met onze wallen op de kade van Yichang.