Yichang, Wuhan, Shanghai en Guangzhou

Na onze vermoeiende bootreis over de Yangtzi rivier lopen we door de stille straten van Yichang. De eerste straatstalletjes komen tot leven. In grote zwarte pannen liggen gekruide noedels te stomen. Zittend op
kleine houten krukjes eten schoolkinderen hun ontbijt. Al snel vinden we een hotel. We dingen af op de prijs zoals hier van je verwacht wordt. Eigenlijk interesseert het ons helemaal niks. We willen maar 1 ding en dat is slapen in een stille frisse kamer. In de kamer gooien we onze tassen in de hoek en kruipen onder de schone witte lakens.

Na een paar uur te hebben geslapen kunnen we de bootreis nog niet van ons afschudden. We nemen een douche en gaan trillend van de trek opzoek naar een plek om te eten. We hebben behoefte aan snelle en makkelijke
maaltijd. In de verte zien we een grote gele M. De Mac Donalds is precies wat we nodig hebben. Een engelse menukaart en weten wat je eet. Tijdens het eten worden we aangesproken door een Australische jongen. Luke geeft les aan Chinese kinderen in Yichang. Samen met zijn collega\'s uit
Nieuw Zeeland en de Verenigde Staten speelt hij bijna iedere avond pool. Wij besluiten die avond langs te gaan.

Onderweg naar de poolhal lopen we door de smalle straatjes van Yichang. De eetstraatjes zijn glibberig van het vet. Rieten manden met groente geven de straatjes kleur. Achter glas liggen gebraadde kippen te glimmen. In plastic teiltjes happen vissen naar lucht. Een man pakt een
eend bij zijn nek en snijdt de halsslagader door. Brommers en auto\'s toeteren de massa voetgangers opzij.

De poolhal is overdekt met grote gekleurde plastic zeilen. De tafels staan voor een rij huizen en worden vertegenwoordigt door verschillende families die in deze woningen wonen. Bij elke tafel zit een Chinees die
de ballen goed legt en de tafel schoonhoudt. De leraren hebben een vaste tafel bij een oude vrouw. Haar rug is krom en haar haren zijn grijs. Naast de tafel staan houten banken die bekleed zijn met plastic. Af en toe schuifelt de vrouw naar de spelers en biedt de jongens een sigaret aan. Bij het geven van de sigaret buigt ze zachtjes naar voren. Na afloop van elk spel schuifelt de vrouw langs de tafel om alle ballen weer op de juiste plaats te leggen. De Chinezen aan de ander tafels spelen rustig pool. De leraren schreeuwen, boeren en drinken bier. Wij zijn blij eindelijk weer engels te kunnen praten en blijven tot in de late uurtjes.

Na een paar dagen wandelen en vele spelletjes pool verlaten we Yichang. De bus naar Wuhan is luxe. De chauffeur is een kamikazepiloot een duwt andere weggebruikers van de weg. Wij houden onze adem in. Aan het begin van de bus hangt een televisie. Twee films worden getoond. Een chineese komedie en een nagesynchroniseerde amerikaanse film. Buiten is het mistig. Zo druk als het verkeer in de steden is zo rustig zijn de snelwegen. We rijden langs verschillende meertjes. Het water is spiegelglad. In de
verte trekt een buffel een ploeg.

Wuhan is koud en guur. We besluiten de trein naar Shanghai te nemen. \'s Nachts worden we wakker gehouden door onze coupegenoten. Ze snurken in koor. Een oude man lijkt te stikken in zijn slaap. Regelmatig hapt hij
luidruchtig naar zuurstof. De trein lijkt bij elk station te stoppen. Mensen stappen in en uit. Een koude tocht waait door de trein. Onrustig draaien we in ons bed.

In Shanghai regent het. Op de boulevard langs de rivier schuilen de souvenierverkopers voor de regen. Wanneer er toeristen voorbij lopen tonen ze hun koopwaar met weinig enthousiasme. Een plastic hondje op batterijen loopt rondjes over de stenen. We slapen in een hostel
vlakbij de rivier in het oude gedeelte van de stad. Het hostel heeft een lounge en is leuk ingericht. Al snel ontmoeten we wat mensen. We hangen in de lounge van het hostel, gaan uit eten in te dure restaurants en bezoeken een kroeg.

Wanneer we in de nachtelijke uren in de lounge van het hostel zitten ontmoeten we twee Canadezen en een Oekrainer. Ze geven les in een klein dorp in China. De mannen hebben er een treinreis van dertig uur opzitten. Een lege fles wiskey staat voor hun op tafel. De oudste Canadees vertelt ons over zijn ervaringen met Chinezen vrouwen op het platteland. Zijn mening is dat deze vrouwen of heel preuts zijn of in de prostitutie werken. Volgens hem is er geen middenweg. Aangezien hij niet meteen wil trouwen na een eerste afspraakje maakt hij graag gebruik van de prostituees. Wij weten dat niet alle kappers in China ook daadwerkelijk kappers zijn. Dit is dan ook de reden dat wij vaak proberen te raden of de meisjes in de kapsalons waar wij vaak voorbij lopen zich ook daadwerkelijk bezig houden met haarzaken. De Canadees verlost ons van het raadsel. Kappers met een roze lamp voor hun kapperszaak zijn geen kappers. Wij zijn weer een feitje rijker.

De enige droge dag die we hebben in Shanghai bezoeken we de toeristentunnel deze wereldstad. De tunnel loopt van het oude naar het nieuwe gedeelte. Een roltrap versiert met plastic bladeren en vogelgeluiden brengt ons naar de futuristische tunnel. Na het zien van allerlei reclame-materiaal verwachten we een spektakel. Een sjacherijnig meisje wacht ons op in de benedenruimte. In de wanden zijn platte beeldschermen verwerkt. Vissen
zwemmen heen en weer. Een rijtuig brengt ons naar de overkant. Een mannenstem geeft commentaar op het lichtspel dat zich afspeelt. De stem vertelt ons over het heelal, de hel en het paradijs. Wij zien het niet terug in de knipperende verlichting van de betonnen tunnel. Een opblaasbare kerstman schudt wild heen en weer in het midden van de tunnel. Aan de overkant van de rivier komen we een illusie armer weer boven de grond. Wat een feest dat we een retourticket hebben.

Moderne wolkenkrabbers vormen het straatbeeld aan de overkant van de rivier. De boulevard is rustig. We genieten van het feit dat we niet elk moment voor onze sokken worden gereden. Een man in een bruin pak komt op ons afgelopen. Hij biedt ons een Rolex aan. Een originele Rolex voor maar 100 yuan. Andy vertelt hem dat we niet geinteresseerd zijn en laat zijn eigen horloge zien. De man stelt voor dat we het horloge kado geven aan een vriend. Wij betwijfelen of we met zo\'n kado vrienden maken. De man rommelt in zijn binnenzak en haalt een dames exemplaar te voorschijn. Twee horloges voor de prijs van 1! Wij leggen nogmaals uit dat we niet geinteresseerd zijn. De man houdt stug vol. Wij veranderen van techniek en negeren de verkoper. Ongeduldig graait de man in zijn jas. Vier originele Rolex horloges voor 100 yuan! De man loopt inmiddels al vijftien minuten met ons mee over de strak getegelde boulevard van Shanghai en we hebben zin om de horloges in zijn strot te douwen. Gelukkig zien we in de verte andere toeristen. Voorzichtig leiden we de verkoper naar zijn nieuwe slachtoffers.

Van Shanghai trekken we naar Guangzhou. Hier willen we ons visum voor Vietnam regelen. Guangzhou ligt zuidelijk en we verheugen ons op de warmte die ons te wachten staat. De treinreis duurt 25 uur. Het landschap is bedekt onder een laagje sneeuw. Aangekomen in Guangzhou is het nog steeds even koud. Ons wordt vertelt dat het in 55 jaar niet zo koud is geweest. Het is twee graden in plaats van 15 graden. Met een taxi rijden we van het treinstation naar het hostel. In ons hostel bevindt zich een kapsalon. Buiten staat een roze lamp. We herinneren ons het verhaal van de Canadees. Elke keer dat we langs lopen gluren we naar binnen.

Shanghai heeft de inhoud van onze portemonnee gehalveerd dus we besluiten de jaarwisseling op onze kamer te vieren. We kijken een film op televisie en eten nootjes in plaats van oliebollen. Een kwartier voor de jaarwisseling zien we de eerste beelden van de ravage die de tsunami heeft aangericht. Om twaalf uur staan we bij de rivier en kijken naar de skyline van Guangzhou. Met gemengde gevoelens beginnen we het nieuwe jaar.

Het nieuwe jaar heeft in ieder geval alweer veel goeds gebracht. Een gezond nichtje! Abigail Daphne Maria Schoot is geboren op 6 januari rond 1 uur \'s nachts. Nu al een nachtbraker. Brian en Leonie zijn de trotse ouders en wij zijn haar trotse tante en oom.

Iedereen de beste wensen voor 2005!