Qingdao, Tai\

Vanuit de plaats Yantai vertrekken we met de trein naar Qingdao. De treinreis duurt vijf uur. De trein is niet vol. Naast ons zit een oude man. Hij heeft een plat gezicht en een grote pukkel op zijn voorhoofd. Zijn blauwe pet hangt aan het haakje boven zijn hoofd. Een alcoholwalm hangt om de man heen. Met zijn kleine ogen kijkt hij ons onderzoekend aan. Uit een bruin papieren zakje eet hij zonnebloempitten. De schillen spuugt hij in een metalen bakje. Buiten is het grauw. Binnen klinkt een chinees deuntje. Zachtjes begint het te regenen.

Wanneer we 's avonds aankomen in Qingdao is de zachte regen veranderd in een ijzige stortbui met harde windvlagen. Bij de uitgang van het station worden we opgewacht door mensen die toeristen een hotelkamer proberen te verkopen. Ze doen dit op een aanhoudende manier. Wij volgen altijd ons eigen plan en proberen ze te ontlopen. Aangezien we de enige westerse toeristen zijn is dit een lastige taak. We trekken onze capuchons over ons hoofden. Door het slechte weer haken de meeste ronselaars af. Een man is een doorzetter en kan niet accepteren dat we hem niet volgen. Na wat getrek laten we hem vloekend en tierend achter. We vluchten de verlaten natte straten van Qingdao in. Op zoek naar een warme slaapplaats.

De volgende dag is de lucht strak blauw. We wandelen naar de boulevard. De stad is weer ouderwets druk. Zo verlaten als de straten waren toen het regende, zo druk zijn ze nu. Het verkeer stroomt door de straten. De winkeltjes hebben hun deuren geopend. Rondom het treinstation bevindt zich een ondergronds gangenstelsel met marktkraampjes. Een geur van vis en zee hangt in de gangen. Er staat een ijzige wind. Wij dragen onze winterjas, sjaal en handschoenen. Op het strand zijn verschillende groepjes mensen aan het volleyballen. In hun zwembroek. De echte bikkels nemen na een warming-up zelfs een duik in zee.
De boulevard wordt onderbroken door een park. We betalen de entree. Elke mooie plek die we tot nu toe hebben gezien is geexploiteerd. Om ieder bijzonder stukje groen of een ruwe rotspartij plaatsten ze een hek. Naast dat hek staat een hok. In dat hok zit een kaartjesverkoper. Op het kaartje staat vaak een foto van al het moois wat je in het park kan zien. Soms valt het tegen, soms niet. Dit park bestaat uit gras, bomen en rotsen. De zee ligt er rustig bij. Verspreid over de rotsen laten verschillende bruidsparen zich fotograferen. Ze dragen plastic bloemen als accessoires. Een bruid houdt dramatisch haar hand boven haar hoofd. Voorzichtig glimlacht ze naar de camera.

Van Qingdao reizen we naar Tai'an. In deze plaats bevindt zich de Thai Shan. Een heilige berg. We laten vaak de culturele bezienswaardigheden aan ons voorbij gaan. Liever struinen we door onbekende straatjes maar de drukte van de steden doet ons verlangen naar frisse lucht en rust. Bovendien schijnt de berg erg de moeite waard te zijn. Het is vrijdag en er zijn weinig bezoekers op de berg maar rustig is het zeker niet. Het pad staat vol met werklui. De trap naar boven wordt verbouwd. Naast het pad bevinden zich restaurantjes en souvenierverkopers. Ze prijzen hun waar aan. Mannen sjouwen stenen en cement naar boven. Ze onderbreken hun werk om de westerse toeristen goed te bekijken. Vele ogen volgen ons. We proberen de blikken te negeren en te genieten van de rust. Na twee uur wandelen begint het te regenen. We zijn halverwege de berg. De mist ontneemt ons alle zicht. We besluiten een kabelbaan naar boven te nemen om toch nog iets van de berg te zien. Boven op de berg is de mist nog dikker. We lopen een rondje langs de restaurantjes en tempels maar de regen zet door. Op een bord bekijken we foto's van de berg. Heel mooi. Doorweekt laten we de berg achter ons.

De volgende dag nemen we de trein naar Zhengzhou. Het duurt negen uur om van Tai'an naar Zhengzhou te gaan. Het is zaterdag en onze coupe is warm en vol. Er wordt druk gepraat. Alle bagage rekken zijn volgepropt. Aangekomen bij onze stoelen blijken deze bezet. De coupe valt stil. We laten onze kaartjes zien maar de mannen willen niet verkassen. We halen er een conducteur bij. Onder luid protest verlaten de heren onze stoelen. We nemen plaats. Alle ogen van de coupe zijn op ons gericht. Tegenover ons zit een man met een biertje. Hij grijnst. Zijn tanden lijken van zilver.
Bij elke halte stappen nog meer mensen in. Druk zoeken de mensen naar kieren en gaten om hun bagage op te bergen. Koffers worden verplaatst. Er wordt overlegd, geschreeuwd en geruzied. Karretjes met eten en drinken rijden heen en weer. Zonnebloempitten, noodles en worstjes vinden gretig aftrek. De conductrice veegt regelmatig de coupe aan met een rieten bezem. Een vrouw probeert speelgoed te verkopen. Een man verkoopt sokken. Af en toe schalt er muziek uit de luidspeakers. De Chinezen verdraaien hun nek om ons te bekijken. Soms gaat er iemand staan voor een beter zicht. Ongegeneerd staren ze ons aan. De hele reis lang. Af en toe is er een opstootje. Een man loopt rood aan en brult door de coupe. Na negen uur zijn we moe en hebben hoofdpijn. Weer een ervaring rijker. We hadden het niet willen missen. De volgende keer weer doordeweeks met de trein.