Guilin, Kunming en Hekou

Wanneer we in de namiddag aankomen bij het station van Guangzhou schrikken we van de drukte. Een grote mensenmassa staat te dringen om het station in te mogen. Grote tassen, koffers en paketten worden meegesleurd. Over het stationsplein rijden politie auto's met camera's en luidspeakers. Agenten lopen heen en weer. Ze dwingen de mensen in de rij te staan. Voorpiepers worden met harde hand terug naar hun plek verwezen. We kiezen een rij. Door het geduw en getrek maakt de menigte golvende bewegingen. De Chinezen lijken ons enigzins te ontzien. Niet veel later staan we binnen. In de wachtruimte is het niet veel rustiger. Het station gonst van de geluiden. Overal staan en zitten reizigers met hun bepakking. We verwachten dat de trein druk is maar dat is een vergissing. We delen onze coupe met een meisje. Ze draagt oorwarmers in de vorm van konijntjes. De andere drie bedden zijn leeg. Op de cadans van de trein vallen we in slaap.

De volgende morgen worden we vroeg uit onze slaap gehaald. Om zes uur trekt de conductrice aan Andy zijn teen. We krijgen onze treinkaartjes terug en wachten tot we aankomen op het station van Guilin. Op het station worden we opgewacht door verschillende chauffeurs. Ze schreeuwen en roepen. 'Taxi, hotel!' Wij bedanken duizend maal en vluchten naar de overkant van de straat.

Het hostel waar wij willen slapen is vlakbij het station. Een bord van het hostel geeft aan dat we in de juiste straat staan. De straat is donker. Nergens is verlichting. We volgen de borden. Wanneer we bij een trap komen is er zo weinig licht dat we een zaklamp nodig hebben om wat te zien. Uiteindelijk vinden we de deur die toegang geeft tot onze slaapplek. Een groot hangslot blokkeert onze weg. We bellen en kloppen maar er komt geen reactie.

We besluiten eerst te ontbijten. Bij een eetstalletje eten we gebakken noodles. Niet veel later lopen we weer de donkere straat in. Aan het begin van de straat staan inmiddels grote pannen met soep. Op lage krukjes zitten mensen hun eten naar binnen te slurpen. De stad komt tot leven maar het hostel is nog steeds stil en verlaten. We bekijken onze andere opties wanneer er een deur open gaat. Tot onze verbazing verschijnt Kristie in de deuropening. Kristie hebben we ontmoet in Shanghai. Ze woont op een klein eiland in Californie, staat zomers aan het roer van een vuilnisboot en wordt vanwege die boot de Saladbowlgirl genoemd. Deze maandagochtend begint haar Chinese kookcursus. Ze heeft alleen 1 probleem. Het slot op de deur. Wij kunnen niet naar binnen. Zij kan niet naar buiten. Snel gaat ze opzoek naar iemand met een sleutel. Niet veel later komt er een slaperige medewerker met een sleutel en staan we eindelijk binnen. Met Kristy spreken we 's avonds af.

We vullen onze dagen met wandelen door verschillende parken en langs het water. Guilin wordt geteisterd door een stroom te kort. Overdag gaat de stekker er uit. Wanneer het begint te schemeren worden de winkels en eettentjes verlicht met kaarsjes. We bezoeken en grot met stalagnieten en stalagtieten. De grot bevindt zich buiten de stad en is droog, warm en door tl-buizen in allerlei kleuren verlicht. De Efteling kan er nog wat van leren. Een Chineese gids leidt ons rond. Af en toe wordt de tour onderbroken voor een reclameboodschap. Een vrouw spreekt door een luidspreker en prijst haar fotokraam aan. Foto's van Chinezen poserend voor fotogenieke stalagtieten en stalagnieten dienen als reclame materiaal.

Wanneer Andy ziek is bezoek ik met Kristie rijstvelden in de buurt. Het weer is regenachtig maar we gaan toch richting de atractie. We besluiten onze buskaartjes bij het treinstation te kopen. Een klein loket verkoopt de kaartjes. De bus vertrekt niet bij het station. Een man brengt ons naar de halte. We volgen de man door de straten van Guilin. In de stad is veel armoede. Bedelaars staan verspreid over de hoofdstraat. Na vijf minuten arriveren we bij de halte. Een witte minibus stopt en wij stappen in. De reis begint. De bus stopt regelmatig om mensen in te laten stappen. Alle stoelen zijn bezet. Krukjes worden neergezet en mensen nemen plaats in het gangpad. Na anderhalf uur wordt de rit onderbroken. Het is tijd om de bus te wassen. Met tuinslang en bezem wordt de bus schoongeschrobt. Niet veel later komt de bus weer in beweging. Na een kwartier rijden wordt de rit wederom onderbroken. Alle mensen die in het gangpad zitten worden uit de bus gehaald. We laten ze achter in de berm. Een paar kilometer verder worden we tegengehouden door een wegwerker. Een paar grote knallen dreunen door de bergen. Rook verschijnt aan de kant van de weg. De wegwerker stapt opzij en de bus vervolgt zijn weg. We passeren een politieauto met agent. De kaartjesverkoper die in het gangpad staat duikt naar de grond. Na een kilometer zet de chauffeur de bus aan de kant van de weg. Een geblindeerd klein busje stopt schuin op de weg. Alle mensen die eerst in het gangpad zatten klimmen uit de kleine bus. Snel nemen ze weer plaats in het gangpad.

Nadat we drie uur in de bus hebben gezeten worden we bij wat eetstalletjes en een groot reclamebord van de rijstvelden uit de bus gedirigeerd. Vanaf hier moeten we een taxi nemen. De taxichauffeur vraagt een veel te hoge prijs en na wat onderhandelen betalen we minder maar nog steeds teveel. Bij de ingang van het gebied waar de rijstvelden liggen worden we opgewacht door vrouwen in traditionele kleding. Ze verkopen allerlei souveniers. Het kronkelpaadje naar de rijstvelden ziet er veel belovend uit. We lopen door een dorpje opgebouwd uit houten huizen en hotels. Bij 1 van de huizen klinkt onrustig geknor. Grote dikke varkens schuifelen door hun stal. Een geur van verbrand hout en natte aarde hangt in het dorp. We wandelen verder over de glibberige paadjes maar de rijstvelden zien we niet. De mist is dik en wit. Kristie koopt wat ansichtkaarten. We bekijken hoe de rijstvelden er uit horen te zien en nemen een snelle expressbus terug.

We ruilen Guilin in voor Kunming. Vanaf hier vertrekken we naar de Vietnamese grens. Omdat we hebben gelezen dat je met een trein van Kunming naar Hanoi kan rijden gaan we naar het treinstation om een kaartje te kopen. Bij de loketten is het druk. Zo druk hebben we het nog niet gezien. We besluiten eerst een informatiebalie te zoeken. Wanneer we er 1 vinden doe ik een poging om vooraan te komen maar de rij is totale anarchie. Mensen duwen en trekken. Het recht van de sterkste is niet aan mijn kant. Vervolgens stort Andy zich op de massa mensen. Hij neemt een aanloop en is als eerste aan de beurt. Wanneer het om voorpiepen gaat laat Andy iedereen achter zich. Zelfs Chinezen. Helaas blijkt er geen trein meer te gaan naar Hanoi. De verbinding is opgedoekt. Om bij de grens te komen moeten we eerst tien uur met de bus. Vanaf daar kunnen we met de trein naar Hanoi.

De bus rijdt door mooie landschappen. Puntige rotsen en dunne bomen verspreid over een vlakte veranderen in rijstvelden. De begroeing is dicht en de bergen zijn hoog. De buschauffeur claxoneert voortdurend. De film 'Pretty Woman' speelt op de televisie vooraan in de bus. Het geluid staat zacht maar onze speaker piept hard. Na tien uur arriveren we in het grensplaatsje Hekou. Een rivier stroomt door deze plaats. Aan de overkant van de rivier ligt Vietnam.