Vietnam

Omdat we nog geen reisgids van Vietnam hebben kunnen bemachtigen weten we weinig over wat ons te wachten staat aan de andere kant van de grens. Het maakt ons een beetje nerveus. De grensovergang kost ons uiteindelijk geen moeite. De horrorverhalen van corrupte grensbeambten worden ons bespaart. We verlaten China en lopen over de rivier Vietnam binnen. Uiteraard hebben we een ontvangstcomite van chauffeurs en touroperators. Omdat we niet goed weten hoe we bij het treinstation moeten komen horen we het verhaal van een touroperator aan. Hij vertelt ons dat het kopen van een treinkaartje naar Hanoi heel moeilijk is. Voor een zacht prijsje wil hij ons helpen om naar het station te komen en een treinkaartje te regelen. Wij twijfelen. Zoals de touroperator het vertelt klinkt het allemaal erg ingewikkeld. De trein gaat alleen 's avonds en het station is heel ver weg. Bijna laten we ons overhalen maar we vinden het te makkelijk. We willen het zelf regelen. Bovendien is het pas ochtend en hebben we geen haast. Het visitekaartje van het reisbureau nemen we mee voor het geval dat onze poging op een fiasco uitdraait. We pakken een taxi naar het station. Ondanks dat we niet weten hoe ver het station is onderhandelen we over de prijs. Uiteindelijk betalen we vier dollar voor een ritje van vijf minuten. We zijn tien minuten over de grens en al succesvol voor de gek gehouden. Welkom in Vietnam.

Aangekomen bij het station blijkt het kopen van een kaartje heel simpel. Met behulp van een agent die hardhandig de orde houdt op het station, staat iedereen netjes in de rij. De vrouw aan het loket is geduldig en spreekt engels. Op het stationsplein kopen we bananen en lychees. Een half uur later zitten we in de trein naar Hanoi. De trein rijdt met een gemiddelde van 30 kilometer per uur richting het zuiden. Het landschap is groen en overal staan huizen in verschillende kleuren. Boeren met rieten hoeden werken op het veld. Een jonge buffel loopt een rondje om zijn baas die hem met de zachte tikken van een stok naar een stal probeert te leiden.

Tien uur later arriveren we in Hanoi. De straten van Hanoi zijn gevuld met scooters. Auto's vormen een zeldzaamheid. Oversteken is overleven. Van alle kanten komen de scooters aangescheurd. Er is maar 1 verkeersregel en dat is dat er geen verkeersregels zijn. Tegen de richting in rijden en door rood rijden, het is allemaal heel normaal. Door druk te toeteren laten de bestuurders weten dat ze er aankomen. Bovendien zijn scooters erg geschikt om hele gezinnen te vervoeren. Vader, moeder en twee kinderen op een scooter. Het rijdt regelmatig aan ons voorbij.

Ons guesthouse bevindt zich in een steegje in het oude gedeelte van Hanoi. Wanneer we 's nachts in bed liggen komen de geluiden van het oude kwartier onze kamer binnen. Een hond blaft en af en toe loopt er een handelaar door het straatje. Ze prijst haar waar aan. Het roepen klinkt als zingen. In de verte speelt iemand gitaar. Het doet mij denken aan thuis.

Het is zaterdag en om zes uur 's ochtends veranderd de stilte in een hoop kabaal. De Vietnamezen zijn vroege vogels. Stoepjes worden aangeveegd onder het voeren van luide conversaties. Een kat laat horen dat hij honger heeft. Overal door de stad hangen luidsprekers. Het is tijd om ze in gebruik te nemen. Een mannenstem schalt door de straten. Af en toe wordt zijn verhaal onderbroken voor een muzikaal intermezzo. We proberen door de herrie heen te slapen en begraven ons hoofd onder ons deken. Het werkt niet. De herrie valt niet te negeren. Na een half uur houdt de luidspreker eindelijk zijn mond en vallen wij weer in slaap.

In Hanoi struikelen we niet alleen over de scooters en Aziaten maar ook over de Westerse toeristen. Zo weinig toeristen als we tegen kwamen in China des te meer toeristen bevinden zich in Vietnam. Het heerlijke klimaat en de Aziatisch cultuur trekken veel reizigers. Het voordeel is dat alles al uitgekauwd is voor de toerist. Maakt het er niet spannender op maar het is precies waar wij behoefte aan hebben. We zijn tenslotte in Vietnam om uit te rusten en ordinair bruin te worden. Het nadeel is dat de meeste Vietnamezen je zien als een lopend dollarteken. Met gevolg dat elk commercieel denkend persoon je aanspreekt om zijn of haar waar aan jouw te verkopen. Op straat wordt je achtervolgt door mensen die naar je roepen. We kunnen het ze moeilijk kwalijk nemen, vergeleken met de gemiddelde Vienamees zijn wij miljonairs.

Via het guesthouse boeken we een tweedaagse excursie naar de Halong Bay. Met een boot varen we door een gedeelte van deze baai. Grote indrukwekkende rotsen van kalk rijzen op uit het water. Na een tijdje gooit de boot zijn anker uit. Met een klein houten bootje kunnen er grotten bekeken worden. The Three Caves wordt het uitstapje genoemd. We betalen entree en varen op het vlot naar de eerste grot. Het bootje vaart een grote open ruimte binnen. Grot nummer 1. We varen naar de overkant. Grot nummer 2 heeft veel weg van grot nummer 1. We zijn benieuwd naar de laatste grot. Tot onze verbazing vaart het houten vlot terug naar de boot. Grot nummer drie bestaat niet.
We eten onze lunch en de boot stopt voor een laatste excursie naar een grot met stalagtieten en stalagnieten. De grot is mooi maar het lijkt alsof het plafond van de grot bezocht is door een enthousiaste stukadoor. Een netjes geplaveid weggetje wijst ons de weg door de grot. Plastic pinguins wachten met open bek op afval.
s 'Avonds eten we op de boot. Wij zitten aan tafel met een engels stel. We drinken wijn en het is gezellig. Buiten wordt het donker. Het eten is lekker maar onze eetlust vergaat wanneer er een kakkerlak van het plafond op ons bord met garnalen valt. Wanneer we beter om ons heen kijken zien we overal kakkerlakken lopen. Het is duidelijk dat we ons in een warmer klimaat bevinden.

Van Hanoi trekken we naar Hue. We huren voor het eerst een scooter en rijden naar het strand. Een blauwe vrachtwagen rijdt voor ons op de zanderige weg. Grote stofwolken waaien omhoog. We omzeilen de gaten in de weg en de andere weggebruikers. De rit naar het strand duurt een half uur. Het strand is bijna verlaten. We parkeren onze scooter onder een rieten afdak bij een restaurant en zakken in een strandstoel. We nemen een duik in de koude zee en genieten wanneer de zon ons weer langzaam opwarmt.

We verruilen Hue voor Hoi An. Het is een pitoresk plaatsje. De winkelstraten bestaan voornamelijk uit kleermakers, iets waar veel toeristen rijkelijk gebruik van maken. Op een eilandje drinken we wat bij een restaurant. We worden aangesproken door 1 van de medewerksters. We maken een praatje met deze bijdehante tante en worden uitgenodigd om bij haar thuis te komen kijken. We vermoeden al dat er iets tegenover staat maar we lopen toch mee naar haar huis. Het huis bestaat uit 1 kamer waar de vrouw met haar twee kinderen leeft. Ze laat ons foto's zien van haar zoon en dochter. De kinderen hebben hun schooluniform aan en staan in een rechte houding. Het meisje draagt een witte traditionele jurk en de jongen een blauwe broek, een wit overhemd en een rode stropdas. Ze vertelt ons dat haar zoon souverniers verkoopt om wat extra geld in het laatje te brengen. Ze haalt een mandje met souveniers te voorschijn. We kopen wat ansichtkaarten.

In Nha Trang worden we geconfronteerd met de schaduwkant van Vietnam. Sekstoerisme en kinderprostitutie zijn redenen voor toeristen om naar Vietnam te komen. Het goede klimaat en de armoede zorgen ervoor dat dit soort praktijken zich kunnen ontwikkelen. De sekstoeristen maken misbruik van de situatie hier en de lokale bevolking is daar de dupe van. Gelukkig zijn we nog niet direct geconfronteerd met deze smerigheid maar een cafe-eigenaresse in Nha Trang schreeuwt om aandacht om deze problematiek. Zij probeert te voorkomen dat straatkinderen zich door duur speelgoed of geld laten verleiden tot verkeerde dingen.

Omdat we niet genoeg tijd hebben om de hele omgeving van Nha Trang te bezoeken besluiten we nogmaals een boottrip te boeken. Deze keer is het een 1-daagse boottrip tussen een aantal verschillende eilanden door. De boot is volgestampt met toeristen van onze leeftijd. Bob Marley speelt op de achtergrond. We varen naar het eerste eiland waar we kunnen snorkelen. Vissen in allerlei kleuren zwemmen tussen het koraal door. Andy duikt regelmatig van het bovendek van de boot af. Het water is goed van temperatuur en de zon brandt op onze huid. Een aangenaam windje zorgt ervoor dat het uit te houden is. We eten gezamenlijk onze lunch en het is tijd voor een muzikale onderbreking. De bemanning van de boot vormt de band. Lege plastic vaten vormen het drumstel. Alcohol vloeit rijkelijk in de keelgaten van onze mede-opvarenden. Wij kijken toe. Het reizen gaat ons niet in de koude kleren zitten en 's middags stevig doorzakken is op dit moment niet aan ons besteed. Na de lunch is het tijd voor de drijvende bar. Gratis alcohol wordt geschonken vanaf een drijvende binnenband. Onze mede-opvarenden laten het zich geen twee keer zeggen en liggen al gauw in het water. We hebben ons in tijden niet zo nuchter gevoeld.

In Nha Trang nemen we de bus naar Mui Ne. De plaats bestaat uit een lange asfaltweg met allerlei restaurants, hotels en resorts aan beide kanten. We vinden een bungalow op een mooi terrein. Onze bungalow is eenvoudig en precies zoals we hadden gehoopt. Tussen alle huisjes in ligt een tuin met bananenbomen en bloemen. Het strand is drie keer struikelen verderop. De zee is helder blauw. Het restaurant heeft goed eten en heerlijk fruitshakes. Voorlopig blijven we hier nog wel even.