Ho Chi Minh City

Na iets meer dan een week luieren, lezen en zwemmen beginnen we weer onrustig te worden. Het stil zitten maakt ons ongeduldig. Iets eerder dan gepland vertrekken we uit Mui Ne. We verruilen de rust van het strand voor de gekte van Ho Chi Minh City. Met de bus arriveren we 's avonds in de stad die ook bekend is onder de naam Saigon.

Het gebied waar de bus ons afzet is levendig. Het verkeer bestaat net als in de rest van Vietnam uit voornamelijk scooters. De straatjes zijn overladen met westerse toeristen. Overal bevinden zich souvenierwinkels, reisbureau's en restaurants. Reclame borden prijzen de hotels aan. Vietnamese mannen wachten zittend op hun motortaxi op nieuwe klanten. Wanneer we ze passeren blijken ze naast hun taxiservice ook een kleine apotheek aan geestverruimende middelen in de aanbieding te hebben.

De dag dat we aankomen in Saigon wordt om twaalf uur 's nachts het tet festival ingeluid. De vietnamese bevolking viert het begin van het nieuwe jaar en zijn verjaardag. We besluiten eerst een verkoelende douche te nemen voordat we ons in het nachtleven van Saigon werpen. Wanneer we niet veel later opgefrist op zoek zijn naar een restaurant komen we twee bekenden tegen. George en Vanessa hebben we ontmoet tijdens een boottrip door de Halong Bay. We spreken af om na het eten een biertje te drinken op een terras.

Al snel maken we kennis met de harde werkelijkheid van Saigon. Om het terras, dat gevuld is met westerse toeristen, zwermen allerlei verkopers en bedelaars. Gekopieerde boeken, bloemen en kauwgom worden ons aangeboden door kinderhanden. Een bedelend meisje van 14 draagt een baby op haar arm. Het kind hangt slap en is meer dood dan levend. Ons is vertelt dat de kleinste straatkinderen rustig worden gehouden met drugs. De beveiliging van het cafe stuurt de kinderen weg. Het is een kat en muisspel. Een peuter die rozen verkoopt gaat onderuit van vermoeidheid. Niet veel later loopt ze met een glimlach op haar gezicht weer rond met haar rieten mand. Er onstaat een opstootje tussen een verkoper en het personeel van de bar. Met een bamboe stok wordt er op los geslagen. We weten niet waar het opstootje om draait. De geslagen man druipt met een grijns af.

Iets voor middernacht lopen we samen met George, Vanessa en twee Canadezen richting het plein waar het vuurwerk is. De stroom met scooters wijst ons de weg. Het plein is stampvol. Ons wordt duidelijk dat de Honda brommer overal mee naar toe gaat. Het vuurwerk schiet de lucht in. De Vietnamezen kijken stil toe. Af en toe ontglipt er een 'ooooh' of een 'aaaaah'. Na afloop van het spektakel wensen wij elkaar enthousiast nieuw jaar. De omstanders kijken ons verbaast aan. Het plein vult zich met het geluid van startende motoren. Niet veel later zijn alle omliggende verkeerspunten verstopt. Wij slalommen om de motoren richting ons gasthuis.

Het tet festival is een groot feest dat meerdere dagen duurt. Winkels sluiten hun deuren en de meeste mensen hebben vrij. Op een podium vlakbij ons gasthuis zijn elke avond optredens. Jonge mannen en vrouwen staan dansend in modieuze outfits te playbacken. Af en toe blijft de cd haken. Het publiek kijkt passief toe. Een stalletje met plastic krukjes verkoopt frisdrank. Kinderen rennen over het plein. De wind blaast verkoelend door de palmbomen.
Overdag rijden er vrachtwagens met dansers en draken door de straten van Saigon. Kleine altaren presenteren offers aan de goden. Wierrook kringelt langs de heiligheden.

Wanneer we door de smalle steegjes bij ons gasthuis lopen hangen de meeste vietnamezen rond hun huis. Volwassenen drinken bier en zingen de longen uit hun lijf tijdens een karaoke-sessie in de huiskamer. Kinderen maken onder luidgeschreeuw de buurt onveilig. Wat ons opvalt is dat elk huis naast de woonfunctie ook een andere functie heeft. Het ene huis heeft een woonkamer die tegelijkertijd een supermarkt is terwijl een ander huis ook gebruikt wordt als spelletjeshal. Verderop wordt de keuken gebruikt als restaurant en bij de buren worden er kamers verhuurd aan toeristen. Om de boel te beveiligen staat er in de hoek van de huiskamer altijd een bed. Op dit matras houdt de nachtwacht zijn dienst.

Tijdens ons verblijf verbazen wij ons over de eeuwige stralende lach van de vietnamese bevolking. Een sjacherijnige Vietnamees, ze zijn er wel maar het is een zeldzaamheid. Wanneer ze hun waren aanbieden en we niet geinteresseerd zijn. Het lijkt ze geen ruk te schelen. Met een grote lach vervolgen ze hun weg.

Aangezien we nog maar een paar dagen in Vietnam hebben besluiten we een tweedaagse trip naar de Mekong Delta te boeken. Tijdens deze vogelvlucht door het meest zuidelijke gebied van Vietnam varen we met verschillende boten door dit waterrijke gebied. We bezoeken een drijvende markt die helaas vanwege het tet festival een stuk minder levendig is dan normaal. Onze gids is een gedreven man. Vol overgave vertelt hij allerlei verhalen over de Mekong Delta. In het kort vertelt hij ook over het geloof van de Vietnamezen. Mister Earth en Mister Water zijn 2 van de vele goden die regelmatig offers ontvangen. Zijn uitleg verklaart ook waarom de meeste auto's en boten wierrookstokjes of bloemen op hun bumper of voorsteven hebben. Deze offers beschermen de Vietnamezen tegen een ongelukkige dood.
We zijn blij dat we nog iets van de Delta hebben mee kunnen pikken maar voorlopig hebben we het wel even gehad met deze georganiseerde excursie's. We varen door de smalle zijkanalen van de Mekong samen met nog vijfhonderd andere toeristen met traditionele vietnamese hoedjes. We hopen dat het in Zuid-Amerika iets minder uitgekauwd is.

Wanneer we op de plattegrond van Saigon kijken blijkt er een stadion voor paardenraces te zijn. Aangezien ik af en toe een poging doe om interessant werk te maken besluiten we op zondag de races te gaan bekijken. Bewapend met foto- en videocamera pakken we een taxi richting het stadion. Het is precies zoals we hadden gehoopt. In de verte struint nog een westerling en voor de rest zijn er alleen maar Aziaten. Er wordt druk gegokt. Elk half uur is er een ponyrace. De jockeys zijn jongens van nog geen twaalf. We bekijken de activiteiten rond de races. De zon brand op onze huid. Tijdens het wachten op de volgende race worden we aangesproken door een man. Hij vertelt ons dat hij de directeur van het geheel is. Wij kijken hem argwanend aan. Andy vraagt hem of we dan niet toevallig wat dichterbij het parcours mogen staan. Niet veel later staan we twee meter van de race vandaan.

Morgen is het zover. We verlaten Azie. Op 15 februari vertrekken we met het vliegtuig richting Los Angeles. Hier blijven we ongeveer een week om Kristie, die we hebben ontmoet in Shanghai, en het eiland Catalina te bezoeken. Daarna nemen we het vliegtuig richting Santaigo de Chili. Ons volgende bericht is dus een verhaal uit Zuid-Amerika.