Catalina en Los Angeles

Het is onze laatste dag in Vietnam. Een minibusje haalt ons op bij het gasthuis om naar het vliegveld van Saigon te gaan. We rijden door een volksbuurt. Het busje wringt zich door smalle steegjes. De ramen van onze taxi staan open. Een warme wind blaast de geuren van de straat naar binnen. De lekkerste gerechten, schone was en de geur van bedorven water gaan aan ons voorbij. Een singel kronkelt door de wijk en produceert een enorme putlucht. De eettentjes zijn overvol. Op terrasjes wordt gegeten en gedronken. We bedenken ons hoe spannend het geweest moet zijn om in een wijk te verblijven met bijna alleen maar Vietnamezen. Een schaterlach klinkt door de straten. Op de achtergrond klinkt Aziatisch popmuziek. In Vietnam hebben we voor de makkelijke weg gekozen. Overzichtelijke busverbindingen en alleen de bekende toeristische plaatsen. We waren moe van onze belevenissen in China maar achteraf gezien is dit mooie land eigenlijk niet tot zijn recht gekomen. We hadden het avontuurlijker en met meer lef moeten aanpakken. We hadden van de geijkte paden af moeten dwalen.

Onze vlucht naar Los Angeles gaat via Bangkok en Osaka. Wanneer we om 11 uur 's avonds in Bangkok aankomen hebben we nog 8 uur wachten voor de boeg voordat onze vlucht via Osaka naar de Verenigde Staten vertrekt. Het vliegveld draait 24 uur door. De duty free winkels zijn overladen met reizigers. Parfum, chocolade en sigaretten worden gretig ingeslagen. Verspreidt over de gangen liggen mensen te slapen. De zachte vloer van een speeltuin wordt enthousiast gebruikt als matras. We bellen met het thuisfront en internetten de verveling weg. Tegen de ochtend hangen onze oogleden op de grond. We zijn blij als we weer mogen inchecken voor onze volgende vlucht.

We vliegen naar Osaka en maken een tussenstop. Daarna begint de lange vlucht van 12,5 uur naar Los Angeles. We slapen, draaien onrustig op onze stoel en kijken naar het videoprogramma. Bij aankomst in de Verenigde Staten worden we grondig gecontroleerd. Met onze schoenen uit en onze riemen los krijgen we een prive scan. Omdat we onze ticket naar Zuid-Amerika in Los Angeles willen kopen hebben we geen bewijs dat we het beloofde land weer gaan verlaten. We weten dat grensbeambtes daar moeilijk over kunnen doen en dat ze je kunnen weigeren het land te betreden. Andy is in een minuut door de douane heen. Ik heb minder geluk. Een strenge man met donkere ogen en een baard kijkt me onderzoekend aan. Hij vraagt me waarom ik geen ticket heb om het paradijs te verlaten. Met moeite probeer ik zo onschuldig mogelijk te kijken. Ik leg uit dat we onze ticket in Los Angeles willen kopen omdat vliegtickets hier goedkoop schijnen te zijn. Geirriteerd legt hij uit dat hij me kan weigeren als hij dat wil. Met puppie-ogen vertel ik hem dat we travellercheques hebben gekocht om te laten zien dat we genoeg geld hebben om het land van de onbeperkte mogelijkheden te verlaten. Inmiddels begin ik zenuwachtig te worden. Wat als ik de Verenigde Staten niet mag betreden? Dat kan ons nog een hele schep met geld gaan kosten. De man is stil en bekijkt mijn paspoort grondig. De visa van Rusland, China en Vietnam glijden door zijn harige vingers. Hij knijpt met zijn ogen en zakt achteruit in zijn stoel. Hij legt zijn armen op zijn dikke buik. "Wat ben je van beroep?" De moed zakt me in mijn schoenen. Kunstenaar is nou niet het meest overtuigenste beroep wat je kan hebben als het om geld gaat. Aangezien liegen niet mijn sterkste kant is vertel ik hem de waarheid. Een andere douanier komt naast me staan. Twee paar strenge mannenogen staren mij aan. Ik recht mijn rug en probeer zo serieus mogelijk te kijken. De collega neemt mijn paspoort in zijn hand en bladert door het rode boekje. Mijn handen beginnen te zweten. Het paspoort beland weer bij de douanier met de dikke buik. Met een nietmachine niet hij een geel papiertje in mijn paspoort. Sjacherijnig gebaart hij me dat ik verder mag.

Het is nog ochtend als we op het vliegveld van Los Angeles arriveren. Vandaag gaan we naar het eiland Catalina. Dit eiland ligt in de zee voor de kust van Los Angeles. De reden dat we naar dit eiland gaan is omdat Kristie daar woont. Kristie hebben we ontmoet in Shanghai. Onze gastvrouw heeft ons een duidelijke route-omschrijving van het openbaar vervoer naar het eiland gestuurd. Met losse dollars, kwartjes en de uitdraai van internet in onze hand storten we ons in het bus en metrosysteem van Los Angeles. Een jongen zingt luidt met de muziek van zijn discman mee. We nemen de bus, de metro, stappen over op een andere metrolijn en nemen weer de bus. Uitgehongerd arriveren we bij de boot naar Catalina. De boot naar Catalina is een snelle ferry. Het gebrom van de motor maakt mijn ogen zwaar. Terwijl Andy met de camera enthousiast over de ferry heen en weer rent val ik in slaap. Binnen een uur staan we op de pier van het eiland in het plaatsje Avalon. Kristie woont in Two Harbours, een klein dorp aan de andere kant van het eiland. Gelukkig wacht ze ons op met een auto. We rijden door onze aankomstplaats. In Avalon zijn bijna geen auto's te zien. Alleen de bewoners van het eiland hebben recht op een auto. Aangezien Avalon overspoeld wordt door toeristen die zichzelf ook willen vervoeren hebben ze naar een oplossing gezocht. Golfkarretjes worden nu als alternatief gebruikt. De parkeerplaatsen staan vol met deze kleine brommobielen.

We rijden over het zandpad naar Two Harbours en genieten van de mooie vergezichten op het eiland. Drie herten kijken schuw toe vanaf een heuvel. We maken een tussenstop op een kampeerplek aan zee waar vaak buffels komen. We hebben geluk. Drie grote buffels staan sloom te grazen. Na ruim een uur komen we aan bij het huisje van Kristie en Ritchie. Het huisje is klein en het uitzicht is groots. Vanaf de veranda kijk je uit over zee. 's Avonds verschijnen de lichtjes van Los Angeles in de verte. Onze slaapkamer bevindt zich in de achtertuin van de buurman van Kristie. Een ingeklapte Alpenkreuzer staat te trappelen om uitgeklapt te worden. s'Avonds eten we pasta en maken we plannen voor de aankomende dagen. Kamperen, kanoeen en snorkelen staan op het programma. Na het eten kunnen we onze ogen niet meer open houden. Het reizen van Azie naar de Verenigde Staten eist zijn tol. We vallen in een diepe en lange slaap.

De volgende dag stappen we samen met Kristie in haar motorbootje. De lucht is dreigend maar we nemen de gok dat het droog blijft. We snorkelen in het koude water. We zien veel oranje vissen die ook wel Garibaldi's worden genoemd. Twee grote kreeften hebben zich verstopt tussen de rotsen. Het zeewier deint op het ritme van de zee. De kou drijft ons uit het water. Dikke regendruppels vallen uit de lucht. Een dramatisch donker grijs wolkendek komt ons tegemoet.

Wanneer we na het snorkelen in het kleine huisje naar het nieuws kijken wordt ons duidelijk dat het niet vaak regent in Los Angeles. Mensen worden geinterviewd over het weer. Er heerst verontwaardiging. Vol trots verteld een vrouw dat ze in eerste instantie zonder paraplu naar haar werk was vertrokken maar dat ze zich had bedacht. Bij het weerbericht spreken ze over een storm. Wij kijken naar buiten. De bladeren van de bomen ritselen. Normaal gesproken valt er 8 centimeter regen in deze tijd van het jaar. Inmiddels is er al 66 centimeter gevallen. De verachtvoudiging van het hemelwater laat zijn sporen na. Het nieuws laat beelden zien van dure villas in de heuvels van Hollywood die langzaam naar beneden glijden. De bewoners staan er hulpeloos bij. Tegen landverschuivingen kan je je niet verzekeren.

De rest van de dagen doen we niet veel meer dan binnen zitten en films kijken. Op de weinige droge momenten maken we een wandeling. De zandpadden zijn verandert in modderstromen. We glibberen over het eiland. Onze schoenen veranderen in modderklompen. Ondanks het slechte weer blijft het een schitterend eiland. De regen heeft het meestal dore eiland verandert in een groene grasweide. Na een aantal dagen verruilen we de rust van het eiland voor de gekte van Hollywood.

Hollywood is een teleurstelling. Het hostel is ongezellig. Het personeel is sjacherijnig en onze kamergenoten liggen constant op 1 oor. De regen beperkt ons. Het water klettert op de Walk of Fame onder ons raam en zorgt er voor dat we niet naar buiten kunnen om te wandelen en Los Angeles te verkennen. De restaurantjes in de buurt serveren voornamelijk hamburgers en taco's. Het eten waar we in Azie soms zo'n behoefte aan hadden krijgen we nu niet door onze strot. We verlangen naar groente en rijst en besluiten bij een Chinees restaurantje te eten. Het voer is vet en lijkt in verste verte niet op het eten wat we in China hebben gegeten. Via internet gaan we opzoek naar een goedkope ticket naar Santiago. Het zien van de prijzen maakt ons er niet vrolijker op. Maar na regen komt zonneschijn. De lucht klaart op en we vinden een reisbureau dat geschikte tickets voor ons kan regelen. We vliegen weliswaar via Chicago en Buenos Aires en hebben aldaar een wachttijd van 10 uur maar we zijn inmiddels al wat gewend. Op een zonnige dag bezoeken we Venice Beach en Santa Monica Beach en bekijken we de vreemde snuiters die Amerika rijk is. De volgende dag laten we het land van de onbeperkte mogelijkheden achter ons. Benieuwd naar wat ons nu weer te wachten staat.