Peking

De eerste twee overnachtingen in Peking hebben we nog in Nederland geboekt. Bij dezelfde reisorganistie als die van de treinreis. Deze overnachtingen worden waarschijnlijk niet vaak door backpackers besproken. Het hotel waar we slapen is namelijk luxe. In de badkamer liggen zeepjes en tandenborstels op ons te wachten. We wassen het vuil van het laatste stuk van de Trans Mongolie Express van ons ons af in een schone badkamer. De bedden zijn zacht, de dekens zijn warm. 's Nachts is het stil. Maar aan alles komt een eind. Ook aan luxe.

Na twee nachten heerlijk te hebben geslapen verhuizen we naar ons eerste hostel. In de kamer staat een stapelbed. De ruimte wordt sfeervol verlicht door een TL-balk. Een geur van riolering en schoonmaakmiddel kruipt door de kieren de kamer binnen. De douches en de toiletten zijn op de gang. Het uitzicht wordt belemmerd door een flat. Ons bestaan als backpacker gaat van start.

Het reizen met de trein en het dieet van instantnoodles eist zijn tol. Nog geen dag later liggen we allebei ziek in het stapelbed. We maken kennis met onze eerste chinese tiolet. Net als in Frankrijk. Een keramisch gat. s' Avonds wordt er onder ons raam druk gewerkt aan het bouwen van de nieuwe metro. Peking is een stad die hard aan de weg timmert. Voornamelijk onder ons raam.

We besluiten nogmaals te verhuizen. We vinden een hostel in een hutong. Een oud chinees straatje met winkeltjes, restaurantjes en huizen. Dit is wat we zochten. Bij het hostel is een bar met reisboeken waar je af en toe door heen kan bladeren. Wanneer je naar buiten kijkt gaat het alledaagse leven aan je voorbij. Fietsers met teveel bagage. Auto's die toeteren naar iedereen die ook maar de intentie heeft om in de weg te lopen. Schreeuwende handelaren met hun waar. We zijn klaar om Peking te ontdekken.

We struinen door de straten en hutongs van Peking. Roger Moore vertelt ons tijdens een audiotour door de Verboden Stad een aantal feiten en anekdotes. We ervaren de gedrevenheid van de Chinezen om toeristen iets te verkopen. 'Look-a, look-a is een term die we constant naar ons toe geslingerd krijgen. Kijken, kijken en niet kopen is ons motto.

Via ons hostel boeken we een minder toeristische wandeling over De Muur. Wanneer we op plaats van bestemming aankomen worden we opgewacht door een groep Chinezen vrouwen. Onze chauffeur waarschuwt ons. De vrouwen vergezellen je tijdens de wandeling in de hoop hun waar aan je te verkopen.

Het is warm. De hemel is strak blauw. De wandeling is zwaar. We balanceren over smalle stukjes muur. De trappen zijn steil. Twee vrouwen volgen ons op de voet. Wanneer je stil staat doet een van de vrouwen met je mee. Af en toe wordt er ergens naar gewezen. Een feitje wordt verteld. Geirriteerd door hun constante aanwezigheid besluiten we de vrouwen af te kopen. 'Kom maar op met je ansichtkaarten van De Muur. Nee, we willen geen boek of een t-shirt.' Het is een van de verkooptechnieken die de Chinezen gebruiken om je wat aan te smeren. Je op de voet volgen en je gezelschap houden. Of je wilt of niet. Het werkt. Wij bekijken onze ansichtkaarten van De Muur. In de verte zien we de twee vrouwen verdwijnen. Terug naar huis. Wij halen opgelucht adem en vervolgen onze wandeling zonder ongewenst gezelschap.