Ulan Bator

Onze trein arriveert 's ochtends op het station van Ulan Bator. Onderweg naar de hoofdstad van Mongolie hebben we onze eerste ger tenten gezien. Deze ger tenten stonden eenzaam in de kale heuvels. In de buitenwijken van Ulan Bator staan de traditionele tenten tussen de fabrieken. Op een klein stukje land omringd door een houten hek wonen de mensen tussen de industrie. Rookpluimen klimmen de lucht in. De pijpleidingen van de stadsverwarming kronkelen tussen de gebouwen door. Kinderen worden over de zandpadden naar school gebracht.

Op het station is geen gertent te zien maar wel onze gids. Oscar is 22 en kauwt voortdurend op een stuk kauwgom. Regelmatig laat hij de kauwgom tussen zijn tanden knallen. Oscar spreekt goed engels en vertelt ons dat het 20 graden onder nul is.

Vervolgens rijden we naar het appartement waar wij de aankomende drie nachten blijven slapen. Buiten is het koud maar in ons appartement is het 25 graden. In de hoek staat een roze televisie met bijpassende afstandsbediening. Een foto met de gastvrouw en twee kinderen siert de kast. Het interessert ons allemaal niet. Er is maar een ding wat we willen en dat is douchen. Lang douchen.

De volgende dag zitten we met twee reisgenoten, Rob en Martijn, in een taxibus. Oscar is mee als tolk en gids. We zijn onderweg naar het National Park en gaan paardrijden. De temperatuur is gestegen tot
-2 graden. De ramen zijn beslagen. Langs de weg liggen grote stapels met huiden. Er zitten gaten en hobbels in de geasfalteerde weg. We slaan een karrespoor in. Het is de afrit naar het National Park. Aangekomen bij het toeristisch centrum is er geen paard te bekennen. Ze moeten nog gevangen worden.

Ondertussen legt Oscar ons uit wat we wel en niet moeten doen. De paarden niet aaien. Het zijn wilde paarden. Ze zijn snel geirriteerd. Niet achter het paard staan. Dan geeft hij je een trap. Het paard altijd vanaf links benaderen anders bijt hij je. Snel opstijgen of je wordt van zijn rug af gegooid.

Een stuk minder ontspannen kijken we naar de kudde paarden die onze kant op komt. Sneeuw stuift omhoog. Met een lasso vangt een Mongool de paarden. Een voor een klimmen we op ons Mongoolse ros. De paarden zijn klein van stuk. Het wordt een mooie rit door de licht besneeuwde heuvels van Mongolie. We passeren een kudde met schapen. Af en toe verschijnt er een ger tent in het landschap. De zon schijnt en op de achtergrond klinkt vreemde muziek. De paarden laten constant scheten. Hoe hoger de snelheid hoe sneller het ritme. Andy's paard is liever lui dan moe en struikelt voortdurend. Anne-Meike's paard volgt de andere paarden en luistert naar de bevelen van iedereen behalve naar die van Anne-Meike.

De volgende dag hebben we allemaal spierpijn in onze benen. We struinen over de zwarte markt en bekijken Ulan Bator voor de laatste keer. Morgen beginnen we aan het laatste deel van de Trans Mongolie Express. De treinreis van Ulan Bator naar Peking.