Trans Mongolie Express

Onze treinreis naar Ulan Bator begint op woensdagavond. Een taxichauffeur haalt ons op bij het hotel. De jonge Rus spreekt gebrekkig engels en weet het gaspedaal goed te vinden. 'Maximaal een kwartier naar het station' vertelt hij ons trots. Tramrails veranderd in wegdek. Rood licht betekent rijden. Zenuwachtig besproeit hij elke keer zijn ramen. De ruitenwissers piepen. Na een kwartier staan we verdwaasd en veel te vroeg op een treinstation. De chauffeur wijst ons een bankje en we wachten.

Na anderhalf uur worden we opgehaald door een man van de reisorganisatie. Er volgt een wandeling over het treinstation. Het is donker en koud. De kiosken zijn verlicht en er komt rook uit de schoorstenen. Een dronken man laat zijn bierflesje vallen. Er hangt een geur van sigaretten, alcohol en kolen.

De geur van kolen is afkomstig van de treinen die buiten staan. We volgen de man naar het perron. Op het perron staan veel mensen met grote pakketen. Onrustig lopen ze heen en weer. De trein komt en de menigte stormt op de treindeuren af. Ze duwen en trekken. Even is het rustig maar nog geen twee seconden later stormen ze met dezelfde snelheid weer naar buiten. Ze rennen naar hun bagage en er begint een schouwspel van gesleep met spullen dat een rode draad in onze treinreis zal gaan worden. Later ontdekken we dat deze op Mongolen lijkende Russen handelaren zijn. Ze handelen vanuit de trein met de mensen die aan het spoor wonen. Het is vergelijkbaar met een zaterdagmarkt in Nederland. Alleen deze markt duurt maar twintig minuten.

We zoeken onze plek in de trein. Een handelaar heeft inmiddels zijn spullen in onze coupe gezet. We laten onze ticket zien en hij druipt teleurgesteld af. We delen de kleine ruimte met Rob. Een Nederlander die net als ons op weg is naar Peking. Op de gang is een opstopping ontstaan. Een te groot pakket blokkeert de doorstroom van spullen. De handelaren laten zich niet tegenhouden en klimmen over het pakket heen. Het geduw, geschreeuw en getrek gaat zeker nog anderhalf uur door.

Waar alle spullen opgeborgen worden is ons een raadsel. De Russen proberen ook onze coupe vol te proppen met hun schoenen en spijkerbroeken. Wij houden voet bij stuk. De coupe is al klein genoeg. Met zijn drieen verdedigen we ons terrein. Sluiten onze coupedeur en negeren het geklop. Maar helaas er zijn vier bedden en maar drie toeristen dus uiteindelijk moeten we onze nederlaag accepteren. Ons extra bed wordt afgestaan aan een handelaar.

Deze handelaar blijkt uiteindelijk heel rustig. Helaas spreekt hij geen Engels en wij geen Russisch. De rest van de dagen bevindt hij zich alleen in de coupe om te slapen.

De landschappen die aan ons voorbij gaan zijn te mooi om te omschrijven. Vervelen doe je je geen moment. De tussenstops vormen een belangrijke afwisseling tijdens de lange rit van vijf dagen. Twintig minuten voordat de trein stopt beginnen de handelaren onrustig met hun spullen te schuiven. Het handelen lijkt op een toneelstuk dat iedere keer weer op het perron wordt opgevoerd. Af en toe komt er politie die de handelaren hardhandig de trein in duwt. Op het station mag er niet verkocht worden. Er onstaat een kat en muisspel. Op het perron is niemand te zien. De markt heeft zich verplaatst naar het spoor aan de andere kant van de trein.

Na vijf dagen komen we aan in Ulan Bator. Moe van alle indrukken. Vies van het niet kunnen douchen. Hongerig na het eten van alleen maar instant noodles en aardappelpuree.
Tevreden omdat het zo'n bijzondere ervaring was.