Dalian en Yantai

Het is zaterdagochtend. We vertrekken naar Tanggu. Tianxou brengt ons naar de metro. Bezorgd zwaait de studente ons uit. Ze geeft nog wat adviezen mee. 'Pas op voor boeven, criminelen en ander gespuis. I dislike those people. Ze zijn alleen maar op jullie geld uit' We voelen ons twee jonge vogeltjes die de boze grote wereld invliegen. Een bezorgde moeder achterlatend in het warme nest.

In Tanggu hebben we een hotel op het oog vlakbij de ferryterminal. Vanaf hier vertrekken de boten naar Dalian. Onze volgende bestemming. Een uur later staan we op een verlaten industrieterrein. Wolken drijven over de betonnen vlakte. Het hotel vertoont geen teken van leven. We lopen om het rood stenen gebouw heen en gluren naar binnen. In de entreehal van het hotel voert een oude man langzaam zijn gymnastiek oefeningen uit. De deur is vergrendeld door een groot hangslot. In de verte blaft een hond. Hier kunnen we duidelijk niet slapen.
Ontgoocheld pakken we onze tassen. We hebben geen zin om weer een taxi naar het centrum te pakken. Langzaam lopen we richting de lege ferryterminal. Dan maar direct door naar Dalian. Het is elf uur 's ochtend. Onze boot vertrekt om zeven uur 's avonds. De tijd kruipt voorbij. We lezen, spelen een spelletje en vervelen ons. De kaartverkoopster doet een dutje achter het loket. Af en toe tikt er een ongeduldige klant op het raam. Na de verkoop van het kaartje schuift de dame heen en weer op haar stoel. Ze neemt een comfortabele houding aan en valt weer in slaap.

De boottocht duurt 14 uur. We bekijken de boot. Een chinees deuntje schalt over het achterdek. De lichtjes van de industrie branden aan de horizon. De koud drijft ons naar binnen. Op het deinen van de zee en het geluid van de televisie van de buren vallen we in slaap.

Uitgeslapen zetten we voet aan wal. Onze zoektocht naar een slaapplaats begint. Met de grote rugzak op onze rug en de kleine rugzak op onze buik lopen we Dalian binnen. Het centrum van deze plaats is klein dus we besluiten te lopen. We stippelen onze route uit en omzeilen de taxichauffeurs.
Het eerste hotel is vol. Na lang zoeken vinden we het gebouw waar ooit het tweede hotel in zat. Het derde hotel staat verkeerd op de kaart in onze Lonely Planet. Na lang zoeken en veel rondvragen vinden we het toch. Het is inmiddels vier uur later. Tegenover het hotel is een youth hostel. Dit hostel staat niet in onze reisgids. We besluiten hier te gaan slapen. Onze kamer is op de vierde verdieping. De douches zijn in de kelder. Er is geen verwarming. De ramen staan open. Buiten is het koud. Na twee nachten klappertanden vluchten we alsnog naar een hotel. Twee euro duurder per nacht maar wel met verwarming, eigen douche en wc. Dan maar niet hardcore backpacken.

Dalian heeft ons weinig te bieden dus we verkassen naar Yantai. Het is 's ochtends vroeg en we zitten in de wachtruimte van de ferryterminal. Door het hele gebouw hangen televisie's. Er wordt een voorlichtingsfilm vertoont. De beelden gaan over het verkeer en veiligheid. Geinteresseerd kijken we naar het scherm. Een man wordt aangereden door een auto. Hij wordt gelanceerd en vliegt vijf meter de lucht in. Verbaasd kijken wij elkaar aan. Een man wordt overreden door een vrachtwagen. Auto's bosten op elkaar. We kijken om ons heen. Uitdrukkingsloos kijken de Chinezen naar de tv. Beelden schieten voorbij van verbrande lijken, dode kinderen en huilende familieleden. Na een half uur is de film afgelopen. Al snel begint de film weer bij het begin. Twee rijdende apotheekjes verkopen pillen tegen reisziekte. De pillen worden volop verkocht. Met een raar gevoel in onze buik stappen we op de boot.

In Yantai vinden we een hotel vlakbij de ferryterminal. Naast het hotel zit een goedkoop restaurant. Het lijkt op een kantine. Plastic oranje stoelen en witte tafels sieren de ruimte. Op een balie staat het eten uitgestald. We wijzen twee borden aan en de kok gooit het eten in een wok. Na de lunch besluiten we op zoek te gaan naar een internetcafe. We hoeven niet lang te zoeken. Een jongen begeleid ons naar de computer. Witte vlokken rusten op zijn schouders. Head en Shoulders hebben we hier ook in de supermarkt zien staan. De computer wordt aangezet en we checken onze mail. De jongen blijft achter ons staan en kijkt mee. Hij drukt zijn neus tegen het beeldscherm en probeert de Nederlandse tekst te lezen. 'Where are you from.' vraagt hij uiteindelijk. 'Helan', antwoorden wij in koor. We spreken het op drie verschillende manieren uit. Met een h, een g en een e. De jongen kijkt ons onbenullig aan. Ons chinees wil nog steeds niet echt van de grond komen. 'Europe' besluiten we in het engels.

(omdat we tot nu toe nog geen internetcafe hebben kunnen vinden waar we onze camera aan de computer mogen hangen, zullen jullie nog even op de foto's moeten wachten, helaas, helaas, helaas.....)